editorial
Las lors guèrras, los nòstres mòrts
Remembràvem divendres lo 807n anniversari del Chaple de Besièrs. Entre 7000 e 8000 personas moriguèron aquel jorn, la majoritat de femnas, de vielhs e d’enfants catolics que protegissián los catars contra l’intolerància de la Crosada. Foguèt un atac de l’intolerància contra la convivéncia. Aquelas valors de tolerància e de convivéncia que permetèron alavetz l’installacion del catarisme en cò nòstre fan partida de l’ADN cultural del pòble occitan, que las a defendudas long de tota son istòria.
Los que se fan la guèrra aiman pas la convivéncia. Lor conven pas. E l’an destruch dins los endreches ont es mai febla. L’alienacion culturala impausada pel jacobinisme, e las reduccions budgetàrias aplicadas amb lo pretèxte de la crisi economica, an creat de fogals de tensions dins los nòstres quartièrs mai paures, que son de mai en mai privats d’escòlas, de servicis socials, d’agéncias de l’emplec, de bibliotècas, de piscinas, de sits de patinatge, de terrens esportius, de cinèmas, de teatres, de botigas, de mercats... e mai que mai d’identitat. Aquelas tensions socialas son emplegadas pels unes e pels autres per destruire la nòstra convivéncia. E mentre que d’unes elegisson de tipes coma Ménard, d’autres recrutan de jihadistas, e organizan de crimes òrres.
E es aital, que mentre que los unes e los autres se fan la guèrra, los occitans, coma d’abitud, i contribuissèm amb los mòrts.
A Niça o sabon ben. Après l’orror qu’an viscut, los niçards recebèron lo primièr ministre Manuel Valls e la ministra de la santat, Marisol Touraine, amb de fiuladas e repròchis. “Demission”, çò cridavan qualques unes, del temps que d’autres los acusavan dels atacs en los tractant d'“assassins”.
Lo crime de Niça foguèt un atac a la convivéncia. E mai se los mèdias n’an pas raportat lo nombre, demest los mòrts, los mètges, los infirmièrs e los pompièrs qu’an sonhat los ferits, i a de nombroses musulmans. I a un fum d’occitans que, per tradicion culturala o per fe, son de musulmans. D’autres son de crestians e d’autres de l’Olimpic de Marselha. Daissem cadun pregar e conviure en patz.
Mentretant, la còla de Jornalet volèm denonciar energicament los atacs terroristas, e tanben aqueles que profièchan dels atacs jihadistas per refortir son ancestrala campanha islamofòba. Nos sembla injust politicament, e eticament repugnant, qu’òm bastisca sa campanha de l’òdi sus lo sang dels cadavres dels atemptats.
Los que se fan la guèrra aiman pas la convivéncia. Lor conven pas. E l’an destruch dins los endreches ont es mai febla. L’alienacion culturala impausada pel jacobinisme, e las reduccions budgetàrias aplicadas amb lo pretèxte de la crisi economica, an creat de fogals de tensions dins los nòstres quartièrs mai paures, que son de mai en mai privats d’escòlas, de servicis socials, d’agéncias de l’emplec, de bibliotècas, de piscinas, de sits de patinatge, de terrens esportius, de cinèmas, de teatres, de botigas, de mercats... e mai que mai d’identitat. Aquelas tensions socialas son emplegadas pels unes e pels autres per destruire la nòstra convivéncia. E mentre que d’unes elegisson de tipes coma Ménard, d’autres recrutan de jihadistas, e organizan de crimes òrres.
E es aital, que mentre que los unes e los autres se fan la guèrra, los occitans, coma d’abitud, i contribuissèm amb los mòrts.
A Niça o sabon ben. Après l’orror qu’an viscut, los niçards recebèron lo primièr ministre Manuel Valls e la ministra de la santat, Marisol Touraine, amb de fiuladas e repròchis. “Demission”, çò cridavan qualques unes, del temps que d’autres los acusavan dels atacs en los tractant d'“assassins”.
Lo crime de Niça foguèt un atac a la convivéncia. E mai se los mèdias n’an pas raportat lo nombre, demest los mòrts, los mètges, los infirmièrs e los pompièrs qu’an sonhat los ferits, i a de nombroses musulmans. I a un fum d’occitans que, per tradicion culturala o per fe, son de musulmans. D’autres son de crestians e d’autres de l’Olimpic de Marselha. Daissem cadun pregar e conviure en patz.
Mentretant, la còla de Jornalet volèm denonciar energicament los atacs terroristas, e tanben aqueles que profièchan dels atacs jihadistas per refortir son ancestrala campanha islamofòba. Nos sembla injust politicament, e eticament repugnant, qu’òm bastisca sa campanha de l’òdi sus lo sang dels cadavres dels atemptats.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Ieu cresi en Gandalf Mitrandir, primièr antifeissista de la Tèrra Mejana:
Thou shall not pass.
#13 Mas enfin, un pauc de seriós. Illuvatar existís. Es el qu'a pastat Manwé en sa man, lo que m'a pastat ieu.
#15 Lo vòstre amic coneguèsse melhor las mitologias nordicas, veiriá fòrt plan qiue Tolkien, subjècte britanic mas catolic d'Anglatèrra, es plan luènh d'o aver tragut tot de la soleta Bíblia.
#17 Al subjècte de la fe, e mai al subjècte de l'abséncia de fe, unes problèmas màgers non tardan pas a venir tre qu'òm oblida que creire es pas saber. De dieu o de diva non se pòt ni poirà jamai probar res, ni l'existéncia ni l'inexisténcia, ja que non pòdon endurar, aquestes concèptes, cap definicion scientifca que los farián mesurables, observables, analizables… Los dieus son d'ipotèsis inverificablas, per sempre.
#18 Quau relativisme ?
#14 el relativisme no pot pas fer front al terrorisme islamic es per aquesta raó que joves euroeus es marxen a siria combatre amb l´isis.
#14 Melhor no’s pòt díser.
Ajustarí : òm pòt aver un crestian radicalizat que crema clinicas d’avortament, coma en America, e òm pòt aver un musulman subercredent tranquille com Baptista e qui aima au son prosman.
L’amic credent (catolic) qui mentaví mei baish qu’ei un tipe que son prètzhèit dens la vita ei purmèr d’aimar la hemna e los mainatges, apuish d’aimar la familha e los talòts, e en tresau, ce sospieiti, d’aimar los quites enemics.
Unhaut amic men, "musulman" de cultura (ce ditz), mes atèu o, au mensh, hòrt agnostic, que muisha exactament las medishas disposicions de cap au son monde (peace & love, en gròs).
Que’n dedusi que n’ei pas purmèr la fe o manca de fe qui hè un tipe bravolàs o maishant embarrader. La fe que vad un problèma quan lo monde e’s hèn endoctrinar a bèths arramats per teocratas e esturlògues qui’us prometen un paradís enlahòra, on tot çò qu’a pas marchat dens la loa vita ací baish e sera beròi aprelhat e anirà de lis. Malurosament aqueth problèma qu’ei deus espandits e que pòrta la mortalèra qui védem pertot on la religion e vòu senhorejar.
—
A un nivèu filosofic e mei se pòt morau, ja voi contunhar de contestar la pertinéncia de tota religion, mes aquò qu’ei unhaute debat.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari