E mai se la redaccion de Jornalet prenèm pas vacanças, es fòrça probable que la majoritat dels legeires seguiscatz las informacions e las opinions d’aqueste jornal en tot gaudir del léser luènh de las preocupacions del trabalh.
 
En vacanças èra lo nòstre collaborador breton, Fabien Lecuyer quand escriguèt la cronica que publicàvem divendres passat. Lecuyer profechèt de sas vacanças per vesitar lo Causse Mejan e Cevenas en tot parlar e far parlar lo mond dins la lenga del país, e se’n sortiguèt fòrça ben, e mai se l’usatge social de la nòstra lenga es pas dins una situacion de normalitat e de dignitat. “Sentiguèri pertot la preséncia —discreta quauques còps— de la lenga del país”, çò ditz dins son article. Es solament a Florac (Cevenas) que retrobèt un cèrt mesprètz per l’occitan de part dels hippies que se i son installats. Pasmens, Lecuyer demandèt s’avián de produches en occitan, e lor diguèt qu’èra important pr’amor qu’èra “l’autenticitat”. Aquel petit gèst de Lecuyer pòt èsser un gèst fòrça poderós. Dins un endrech ont la lenga a una cèrta preséncia, e mai s’es pas tròp viva, es important de la metre en valor per que las mentalitats comencen de cambiar. Aquel es un prètzfach que devon far las administracions, los mèdias, las entrepresas... mas tanben cadun de nosautres.
 
Dins un editorial publicat lo 18 d’agost de 2013, la còla de Jornalet remembràvem l’importància de far de torisme en Occitània. Vesitar la Val d’Aran, se relaxar en Peiregòrd, virar per los Causses, se bronzar sus la còsta de Provença, se passejar per las Valadas o percórrer las Landas, son d’experiéncias de proximitat que valorizam pas totjorn pro. Es pas la pena d'i passar tròp de temps ni de far de grands desplaçaments, mas se cada estiu consagram qualques jorns a conéisser lo país nòstre, descobrirem qu’Occitània es un país absoludament complet.
 
Tanben, conéisser plan lo nòstre país es un acte de patriotisme occitan que deuriá èsser quicòm de normal. L’alienacion nacionala del nòstre pòble s’exprimís, coma o avèm sovent dich, a travèrs de la desconeissença del país, çò que nos mena a la division intèrna e a l’adopcion de referents exteriors a la nòstra realitat.
 
En mai d’aquò, se cadun de nosautres, quand virava dins lo país, demandava d'occitan dins cada ostalariá, cada botiga, cada ofici de torisme, etc., poiriam lèu desvelhar aquel petit quicomet qu’existís totjorn dins l’esperit dels occitans, qu’un jorn farà verdejar lo laurièr.