Lo 20 de setembre passat, Espanha perdèt definitivament Catalonha. Aquel jorn, la Gàrdia Civila espanhòla intrèt de matin dins plusors sètis del govèrn de la Generalitat, los policièrs militars faguèron mai d’una quarantena de perquisicions, detenguèron catorze nauts foncionaris e metèron en examen un vintenat de personas. Los ciutadans prenguèron per centenats de milièrs las carrièras en Catalonha tota per protestar contra aquela accion. En mai d’aquò, l’estat espanhòl bloquèt las finanças de la Generalitat e mandèt de milièrs de policièrs dins las principalas vilas catalanas. A Barcelona e Tarragona aquestes seràn lotjats dins de fèrris.
 
La revolucion catalana se ten d’un biais pacific e reclama las democracia. Las girofladas, simbòl per excelléncia de la revolucion portuguesa de 1974, son arribadas en Catalonha. Lo mond donan de flors als policièrs, e quitament n’an portat als jutges qu’an ordenat las detencions. Pasmens, lo ministèri public espanhòl a fach una denóncia de sedicion contra las manifestacions que se tenon dempuèi lo 20 de setembre passat. Lo procuraire acusa dirèctament los presidents de l’Assemblada Nacionala Catalana, Jordi Sànchez, e lo president d’Òmniun, Jordi Cuixart, que riscarián de penas de quinze ans de preson. Lo tèxt de la denóncia del procuraire rebat las meteissas paraulas que diguèt pauc abans lo ministre de l’Interior espanhòl, que qualifiquèt las manifestacions d’“accions sediciosas”.
 
Sembla que la tòca d’aquela repression èra de provocar de susmautas e poder justificar una fòrta repression. Mas en remarcant qu’après ocupar qualques sètis de la Generalitat, lo mond protestavan pacificament, la polícia espanhòla faguèt un sètge de uèch oras a la sedença de la CUP, en esperant qu’aquí, en çò dels “radicals” se produiriá de rambalhs. Mas la responsa dels centenats de milièrs de simpatizants de l’esquèrra revolucionària catalana foguèt tojorn pacifica. E mai se los policièrs ensagèron qualques còps de provocar, aguèt luòc pas cap de rambalh que justifiquèsse l’arribada de milièrs de policièrs en Catalonha ni mai las acusacions de sedicion. La denóncia del procuraire general espanhòl passarà a l’istòria de la vergonha judiciària.
 
Eles, qu’arrèstan los elegits, menaçan los mèdias, viòlan lo secret de la correspondéncia, requisicionan de bulletins de vòte, barran de sits web, assalhisson las sedenças del govèrn de Catalonha, escorcolhan las estampariás e redaccions dels jornals, e menaçan los directors dels licèus ont se votarà, eles acusan de sedicion lo mond que revendican la democracia.
 
Las autoritats espanhòlas aurián pogut bastir un projècte de país ont los catalans se i sentiguèsson a l’aise, aurián pogut pachar lo biais de votar al referendum, aurián pogut reagir coma o faguèron Canadà amb Quebèc e lo Reialme Unit amb Escòcia. Mas solament an causida la denóncia, la menaça e la repression.
 
Lo nombre de partisans de l’independéncia de Catalonha èra naut. Mas dins la darrièra setmana s’es multiplicat exponencialament. E Espanha, amb l’actitud de son govèrn e sas fòrças de seguretat, a perdut definitivament Catalonha, que se faga lo referendum o pas.