Tre que lo sobeiranisme ganhèt las eleccions en Corsega, los jacobins an desencrosat la destral de guèrra. L'umiliant viatge de Macron dins l'illa coma mèstre e sénher es pas que la seguida dels prepauses de Lebranchu o Valls quand afirmavan que la cooficalitat del còrs era "pas possibla". Lo jacobinisme es atal. Se los còrses demandan democraticament d'aver lor lenga al meteis nivèl que lo francés, la reaccion jacobina la demòstran d’episòdis grèus de corsofobia coma los que se visquèron a París quand a l’Assemblada de l'illa se recuperèt l’emplec normal de la lenga del país en decembre de 2015.
 
“Se l’especificitat dels còrses es d’èsser enemics de la Republica, aquò es una error”, çò afirmèt Macron aquesta setmana passada. Alavetz, se pòt ben comprene que, per Macron, sa Republica es al dessús de la volontat majoritària del pòble exprimida dins las urnas, e doncas sa Republica es al dessús de la democracia.
 
Per evitar aquela dicotomia entre democracia o Republica Francesa, la primièra causa que faguèt Macron es se servir d'un crime comés fa 20 ans. En rendent omenatge al prefècte Erignac, sens parlar nieus una minuta de las autras victimas del conflicte còrsofrancés, ensagèt de plaçar las revendicacions còrsas del costat antidemocratic. Mas l'assassinat d'Erignac foguèt condemnat per la majoritat del pòble còrs que manifestèt contra. Un pòble que tanben manifèsta de mai en mai dins las urnas sa volontat de viure e decidir al país, e qu'a reclamat, pendent la manifestacion pus nombrosa de son istòria "democracia e respècte pel pòble còrs".
 
E après tota aquela pantomima, Macron prepausa pas qu'una mena de reconeissença constitucionala de Corsega que lo govèrn e l’Assemblada de l’illa avián refusada exprèssament.
 
Contra lo respècte cultural, la pluralitat lingüistica, la diversitat regionala e la riquesa patrimoniala, solament s’ofrís lo mur de contencion del nacionalisme exagonal. Vòlon perpetuar lo culte de la Republica (francesa, plan segur), coma entitat suprèma, a quin prètz que siá. Cada jorn es mai evident que França es pas res mai qu’una immensa preson de pòbles e de nacions, mas plan perfumada. Los que n’an viscut e n’an trach de privilègis i renonciaràn pas facilament. La mantendràn al prètz que siá, e se cal, en ensajant de profechar d'un assassinat comés fa 20 ans que tot lo mond planhon e condemnan.