L’estiu passat, cabussèt nòstra collèga La Setmana perque poguèt pas trobar la subvencion publica que l’auriá ajudat a viure o a subreviure. Es nòstra escomesa, lo public basta pas per nos faire viure L’escomesa es de poder faire nàisser un mèdia alternatiu per aquelei gents que ne son orfanèus a l’ora d’ara Sembla que i a un projecte de jornau de la region qu’a pres lo nom d’Occitània, mas seriá un jornau institucionau, e un jornau institucionau per definicion es pas un jornau independent Uei podèm pas faire un jornau sensa Internet Aquelei gents, que son pas pagadas, o fan perque an enveja de veire la lenga subreviure

 
 
Ara que La Setmana es morta, sètz los darrièrs resistents per çò del jornalisme en papièr.
 
Aquò d’aquí a crebat l’uòu en 1987, e a l’ora d’ara es verai qu’es l’ultim jornau en papier regularament publicat. L’estiu passat, cabussèt nòstra collèga La Setmana perque poguèt pas trobar la subvencion publica que l’auriá ajudat a viure o a subreviure. Es nòstra escomesa, lo public basta pas per nos faire viure. Avèm besonh d’ajuda publica. Es un pauc l’escomesa d’Aquò d’aquí, d’assajar de se passar d’aquelei subvencions publicas e de faire una rampelada au monde per trobar pron d’abonats. Fa dos ans, dos estius, en 2016, agueriam lo mesme problèma. Lo Consèu Regionau de Provença nos privèt d’un terç de sa subvencion, e la reaccion de la còla Aquò d’aquí siguèt de demanar au monde de s’abonar. Tres mes après, amb 330 abonats suplementaris lo jornau es sauvat. A l’ora d’ara avèm pas un problèma immediat de subrevivença, mas podriá arribar encara.
 
 
Un còp nos diguèretz qu’Aquò d’aquí èra un mesadièr de portada provençala, qu’aviá la volontat de far pas concurréncia a La Setmana. E donc, ara? Avètz pensat d’ofrir de premsa escricha de proximitat a aqueles occitans que vòlon legir la premsa en papièr?
 
A l’ora d’ara, podèm regretar que lo public lengadocian, o gascon, o d’Aquitània... se tròbe coma orfanèu. Non pòdon trobar una premsa dins sei dialèctes, es un pretzfach per la premsa occitana. Per çò d’Aquò d’aquí sabi pas dire, perque es una causa qu’avèm pas pensat. Es tròp recenta, la desparicion de La Setmana. Mai l’escomesa es de poder faire nàisser un mèdia alternatiu per aquelei gents que ne son orfanèus a l’ora d’ara. Sembla que i a un projecte de jornau de la region qu’a pres lo nom d’Occitània, mas seriá un jornau institucionau, e un jornau institucionau per definicion es pas un jornau independent.
 
 
Sètz un jornal en papièr, mas tanben sul web. Lo papièr se paga, Internet es gratuit. Cossí se gerís aquò?
 
Uei podèm pas faire un jornau sensa Internet. En 2012, creberiam l’uòu sul web, amb lo site web d’Aquò d’aquí. A l’ora d’ara pòdi dire qu’en 2017 i aguèt 75000 vesitaires unics, mas fau dire tanben que la mitat van fugir abans lei 10 segondas. Donc, demòran 35000 personas que s’interèssan a Aquò d’aquí per lo web, mai es a gratis. Es fòrça ben per lei gents, en particular per lei joves, aquelei joves pagaràn pas. Devèm trobar un accès a la lenga. Es una escomesa perque coma podèm subvenir ai besonhs d’Aquò d’aquí e faire un web gratuit? Lo sistèma es un pauc originau, es un sistèma de solidaritat. Lei gents que s’abònan a l’Aquò d’aquí mesadier -a la revista- pagan una partida dau web, pagan per lei mai joves. E per pagar la rèsta, demandam de subvencions publicas. Es aquò. A l’ora d’ara i a pas bensai 800 abonats a la revista mesadiera. Es pas pron, mas es pas marrit. La Setmana n’anonciava 700, e nosautres siam puslèu provençaus. Donc, es pas tan marrit, mai es perilhós.
 
 
Aquò d’aquí es un jornal que fa compromés al dintre? Aquò d’aquí presenta doas lengas, doas grafias, dos dialèctes...
 
Es un jornau associatiu. Sotalinhi tres còps: associatiu. Valent a dire qu’es una militància que fa viure Aquò d’aquí. Ieu siáu un professionau, un jornalista amb la carta de premsa, mas sensa totei aquelei benevòls que viran a l’entorn dau jornau, Aquò d’aquí podriá pas existir. Son de gents que faràn lo gròs de la revista en dialectau: provençau maritim, provençau rodanenc, niçard, aupenc... Donc, aquelei gents, que son pas pagadas, o fan perque an enveja de veire la lenga subreviure. E an rason. I a tanben una còla associativa que fan de causas que son pas ben agradivas, que son pas excitantas; coma son la clavariá. La clavairitz pòt pas dormir de nuech, per exemple.
 
 
I a de dificultats per s’abonar? Per las gents d’aicibàs de còps aquò lor sembla un pauc malaisit. I a mai que lo chèc, uèi lo jorn.
 
Òc. Per s’abonar a Aquò d’aquí i a mai d’un mejan. Evidentament es possible de mandar un chèc. Mas lo public catalan en particular, ò valencian... que se voudriá per cosinatge, ò per solidaritat... ò per plaser, per çò que se pòu legir, i a la carta bancària. Es possible de s’abonar en linha en anant a www.aquodaqui.info
 
 
 
Manèl Zabala