Crisi diplomatica entre los estats francés e italian. París a cridat son ambaissador a Roma per “de consultacions”. Segon lo ministre francés dels afars estrangièrs, aquò s’es fach après una tièra de “declaracions otrancièras” e “d’atacas sens fondament” e sens “precedent” dels responsables del govèrn italian. “Las darrièras ingeréncias constituisson una provocacion suplementària e inacceptabla”, çò a precisat lo pòrtavotz del ministèri en apondent que “la campanha per las eleccions europèas pòt pas justificar la manca de respècte de cada pòble o de sa democracia”.
 
Lo Quai d’Orsay repròcha als dirigents italians plusors provocacions qu’an menat a aquesta situacion “inedita dempuèi la Segonda Guèrra Mondiala”, dont un rescontre entre lo ministre italian Luigi Di Maio e de Gilets Jaunes. França es tanben irritada per èsser acusada de “neocolonialisme en Africa” e d’empaurir tant lo continent que las populacions ne devon migrar.
 
La crisi esclata après qualques setmanas de tensions sus divèrses afars: las migracions e los contraròtles frontalièrs amb los nombroses blocatges de la polícia francesa a Ventemilha, lo sosten del govèrn italian als Gilets Jaunes, l’extradicion de Cesare Battisti qu’Itàlia lo considèra coma un terrorista mas que França aculhiguèt coma un refugiat, la gestion de la crisi en Libia que França i voliá d’eleccions en decembre mentre qu’Itàlia crei que cal esperar, la gestion de la Linha de Nauta Velocitat entre Lion e Turin, qu’una part del govèrn italian es contra los trabalhs, e la polemica provocada pel Movement 5 Estelas, un dels dos partits del govèrn italian, qu’acusa França d’aver pas descolonizat de tot en tot Africa. Sus aquel darrièr subjècte, Itàlia demanda que França meta fin al franc FCA, çò es la moneda de 14 estats africants, dont majoritàriament d’èx-colònias francesas. Segon Luigi Di Maio, aquela devisa es un exemple d’un “neocolonialisme” qu’esplecha las ressorsas africana e obliga la populacion de migrar.