CAPÇALERA PAIS INVISIBLE

Actualitats

CinèmaCulturaIstòriaSocietat

Nos a quitats Agnès Varda, figura essenciala del cinèma europèu

Pionièra de la dicha Nouvelle vague faguèt un cinèma pròche de las gents, mai que mai dels collectius pus desfavorizats, e engatjat per l’ecologia, contra la pauretat e pel feminisme

Nos a quitats Agnès Varda, figura essenciala del cinèma europèu e una de las paucas femnas de la nomenada Nouvelle vague. Comencèt tard dins lo seten art, en fasent un cinèma pròche de las gents, mai que mai dels collectius pus desfavorizats, e engatjat per l’ecologia, contra la pauretat e pel feminisme.
 
Sa primièra granda reüssida foguèt benlèu Cléo de 5 à 7 (1962), un filme rodat en temps real que mostrava en negre e blanc l’ànsia d’una femna qu’esperava lo resultat de sos examens medicals. Puèi faguèt L’une chante, l’autre pas (1977), ont mostrava l’emancipacion de las femnas dins los ans 1960, e Sans toit ni loi (1985) que contava la dura istòria d’una gojata sens domicili; aquel filme ganhèt lo Leon d’aur del festenal de Venècia. De mençonar tanben lo documentari Les Glaneurs et la Glaneuse (2000), la seguida del meteis filme, rodada en 2002 e entitolada Deux ans après, e encara lo filme autobiografic Les plages d’Agnès (2008).  Fa dos ans, Varda rodèt Visages villages (2017) amb l’artista urban JR.
 
Varda foguèt laureata d’un fum de guierdons, entre los quals poiriam soslinhar l’Oscar onorific que recebèt fa dos ans per sa trajectòria, lo César d’Onor del cinèma francés en 2001 o la Palma d’Aur del festenal de cinèma de Canas en 2015. Lo mes passat, lo festenal de Berlin li rendèt omenatge en projectant son darrièr filme Varda par Agnès (2019) que lo realizèt amb Didier Rouget.
 
 
Un biais particular de far de cinèma que comencèt a Seta
 
Veusa de Jacques Demy, realizaire de coneguts filmes musicals coma Les parapluies de Cherbourg (1964), Agnès Varda foguèt una de las paucas femnas representantas de la Nouvelle vague, lo movement que revolucionèt lo cinèma francés amb de personalitats coma Jean-Luc Godard,  François Truffaut , Éric Rohmer, Claude Chabrol o Jacques Rivette. Mas Varda foguèt mai qu’aquò se prenèm en compte que son primièr filme entitolat La Pointe-Courte prefigurava ja en 1955 lo movement, fòrça abans Les Quatre Cents Coups de Truffaut e À bout de souffle de Godard.
 
Aquel filme La Pointe-Courte anonciava ja son biais particular de far de cinèma. Lo filme foguèt rodat a Seta —vila que Varda n’èra amorosa e i visquèt son adolescéncia— amb un budget minimal e de decòrs naturals. Aquela mescladissa de material documentari amb de situacions e personatges fictius marcariá tota son òbra.
 
La comuna de Seta li rend un omenatge especial en projectant sos filmes long de tota la jornada de deman dimars per tota la vila.
 
 

 
 


 


abonar los amics de Jornalet
 

Etiquetas

Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.

Bandièra05 1180x150: PUBLICITAT

Comentaris

Pitaluga
1.

Ai vist pas que doas òbras d'AV.
Una a la cartochariá de Vincennes, del temps que caliá veire aquela mena de teatre. Me faguèri cagar pendent tres oras e mièja a veire un fum de mond bracejar sus doas scenas opausadas. Los espectators nos calguèt nos levar un desenat de còps per cambiar l’orientacion dels bancs. Me pasèri lo temps a agachar la mòstra. Ne sortiguèri amb un cap coma una cogorda.
L’autre, aquel darrièr film, que d’unes amics m’i rebalèron. Encara un còp « o caliá veire ». Era amb un pintre fotograf que fa de « performances », lo daquòs de mòda. Las doas personas, simpaticas, solide. E esmoventa la complicitat entre la vièlha dòna e l’artista jove. Mas agachèri fòrça sequéncias amb un malaise : aquel costat espinchaire dels bobòs quand van veire la ruralitat. E que se contentan pas d’aquò : la càmbian a lor gost. I vesi pas ges de comprension per un mond que n’ignòran tot. Es coma aqueles reportatges que çò important es pas lo tèma mas lo pigista -mai que mai LA pigista- qu’òm remira dins totes los angles.
Aquò dich, Agnès Varda m’a totjorn semblada una bona persona..

  • 13
  • 0

Escriu un comentari sus aqueste article