L’Assemblada Occitana ven de publicar un dorsièr complet sus la situacion de l’occitan dins l’ensenhament. Après que l’occitanisme es estat trebolat pel projècte de reforma del licèu e del bachelierat, dicha “reforma Blanquer”, l’Assemblada a fach un document ont analisa la situacion. Sus aquela reforma, lo rapòrt introdutz:
   
Lo rapòrt analisa la situacion dins totes los territòris occitans e ne fa una analisi istorica dempuèi la Terror menada per los jacobins, la lucha contra los “patois” a l’escòla, lo principi del lingüicidi marcat per Jules Ferry en 1881, las umiliacions a l’escòla, e la dicha Vergonha, ben nomenada “esquizoglossia occitana”, o complèxe d’inferioritat dels locutors.
 
Rapòrta tanben lo cambiament que i aguèt a partir de 1951 amb la dicha Lei Deixonne, “primier cas de legislacion dins li lengas minorizadi, après de decennis de lucha e de revendicacions dei militants de l’ensenhament de l’occitan.” Mençonan puèi d’autras leis, de la Bas-Lauriol a la Toubon, que subreprotegisson la lenga francesa al detriment de l’occitan e de las autras lengas territorialas de l’estat.
 
Dins aquela epòca, lo rapòrt tanben soslinha las inegalitats territorialas. “Li zònas que comptavan mai de locutors primaris (especialament l’espaci nòrd-occitan) èran aqueli dont l’ensenhament èra mens organizat e i si prepauava gaire de pòsts de personau qualificat”, a causa de l’alienacion dels locutors, descriches per Joan Bodon coma “occitans sens o saber”.
 
A partir d’aquel moment, lo rapòrt fa una analisi exaustiva de l’istòria e de la situacion actuala. S’analisa las calandretas, las primièras escòlas publicas que prepausan d’occitan, las escòlas bilingüas, l’inscripcion de las lengas dichas “regionalas” dins la Constitucion francesa, la Lei d’Aran, l’oficialitat en Catalonha, la situacion dins las Valadas, a la Gàrdia, a Mónegue e al nivèl internacional.
 
Se detalha las penúrias dels professors, las reduccions dels pòstes, los concorses del CAPES, los oraris, e tota la situacion en general en raportant quitament d’exemples concrets.
 
Se detalha tanben la situacion al nivèl universitari, lo mesprètz de la classa politica e lo chauvinisme tant de l’extrèma drecha coma de l’extrèma esquèrra, lo refús de l’estat de ratificar la Carta Europèa de las Lengas Regionalas o Minorizadas, los oraris d’ensenhament de l’occitan, la convencion signada entre l’ÒPLO e lo Ministèri francés de l’Educacion que se materializa pas, e quina realitat occitana actuala que siá.
 
Dins lo rapòrt, l’Assemblada Occitana reconeis los collectius que se baton per l’occitan dins l’educacion coma la Federacion dels Ensenhaires de Lenga e Cultura d’Òc (FÈLCO), las escòlas associativas Calandreta, l’Escòla Occitana d’Estiu (EOE), l’Universitat Occitana de Nimes (MARPÒC), las assocacions mistralencas coma Provençau Lenga Viva [Prouvençau Lengo Vivo], etc. “Mas a l’encòp, revendicam mai de rigor e mai de maximalisme”, çò precisa.
 
Enfin, se rapòrta tota la mobilizacion que s’es a menar a bon tèrme en soslinhant la manifestacion que se tenguèt a Tolosa lo 17 de febrier passat.
 
En conclusion, l’Assemblada Occitana demanda que las revendicacions sián pus maximalistas, que se crega pas ninòiament que la solucion vendrà de l’estat francés, e que s’accèpte que sèm dins una situacion de conflicte lingüistic, en especificant una longa tièras de tòcas minimalas d’aténher per reversar la situacion.