Per l'OM, es sauvada la saison? Sens gaire d'elegància e al tèrme d'una partida que durèt una eternitat, çò semblèt, mès rai : l'essencial èra de ganhar, per limitar la gabegia que menaçava al club provençal.

 

Sul camp, pauc d'accion, al grand regret del public de l'Estadi de França. Una opausicion tenduda entrepachèt las doas còlas de se desliurar del pès de la finala, fins al cap del temps reglamentari. Pr'amor las doas èran condemnadas a la victòria: Lion coma Marselha avián de besonh d'aquela Copa, per s'assegurar la participacion a l'Europa League, darrièr esper solide que las doas còlas se pòdon encara gardar.

 

Calguèt esperar las prolongacions per veire lo jòc prene mai d'amplor e de ritme. Amb la fatiga, l'OM passèt son adversari del ser. Una primièra alerta, a la 98a minuta, forcèt Lloris de se colcar sus una bala de Valbuena. Puèi Brandão, l'òme mai descridat tant per son estil pauc academic sul terrenh coma per sas costumas en defòra del maine esportiu, balhèt lo parat als suportaires de daissar explausar las frustracions amolonadas dempuèi meses.

Es lo sieisen títol en tres ans del règne de Didier Deschamps. Lo primièr per Vincent Labrune, president d'aquel Olimpic que n'esperava pas res mai, ongan. E es decisiu: economicament, mai que jamai, mas tanben sul plan de l'imatge. Quals jogadors se serián sinon acontentats de la sola L1 per demorar al club? Deschamps, ça que la, daissèt de dobtes pertocant sa preséncia l'an que ven. Probable, lassat d'aquela equipa, una de las mai fringantas sul papièr, mas que seguís en una seria de dotze encontres sens victòria en L1. Demòran sièis partidas per decidir del futur de l'OM, amb o sens Deschamps, e subretot en L1 o non.