A la fin dels ans 1990, Remèsi Firmin faguèt realitat un projècte subrebèl: crompèt l’ostal qu’èra agut estat un restaurant, La Concierge est dans l’Escalier, dins una androna del quartièr plan transitat de Sant Pèire, per i dobrir una tavèrna ont far viure la lenga e la cultura occitana a Tolosa. Lèu-lèu, lo 42 de la Carrièra dels Blanquièrs foguèt lo ponch d’encontre d’una còla d’amics que i podián venir devisar en occitan, en tot bevent un veirat de vin amb una tòsta de cambajon o de qualque autra delícia del terrador. Sul lindal de l’endrech i lusissiá un panèl blau que marcava, en letras gròssas e en lenga nòstra, L’Estanquet de la Portièra. I s’amassavan d’occitanistas, de practicas costumièras, mai tanben de tolosans curioses e sedusits per l’encant d’aquela sala pichòta decorada amb de bandièras, d’afichas e de pegasolets d’eveniments occitans o d’autras culturas vesinas, o ben encara de toristas, arribats aquí a l’azard de la passejada o venguts exprès per i trobar çò qu’òm podiá pas trobar enluòc mai a Tolosa: un luòc ont se charrava en occitan, se cantava en occitan, se fasiá de musica a nòstra mòda, se dançava nòstras danças, se manjava de castanhas al canton del fuòc, se legissiá entre collègas de paginas entièras del diccionari d’Alibèrt en escotant Lou Dalfin, un espaci de libertat ont tot èra occitan…
 
Aquel endrech donèt un vam terrible a la cultura nòstra, permetèt a plan mond qu’autrament jamai i aurián pas agut accès, de descobrir lo son de nòstra lenga e, per d’unes que i a, tanplan de la se metre en boca. Foguèt lo fogal d’ont sortiguèt tota una generacion d’occitanofòns tolosans, ont se retrobavan d’estudiants e de professors, de musicaires e de dançaires, de militants e d’interessats, dels mai joves als mai ancians; dels mai afogats als mai apasimats, tot lo mond i cabiá – sarrats, mas i cabiam…
 
Aquela epòca d’aur durèt subretot pendent los ans 2000, puèi lo Remèsi Firmin, desirós de retirada, fisèt l’endrech a una associacion per i organizar d’eveniments mai pontualament: l’Estancabra, que contunhèt la tasca de far viure la flama occitana dins la Ciutat Mondina. Ça que la, la darrièra fèsta de tampadura – i n’aguèt ben un desenat, d’aquelas fèstas, estant que degun voliá pas qu’aquò s’acabèsse – se faguèt a l’escasença de la Fèsta de la Musica d’ongan. Uèi, podèm dire que foguèt vertadièrament la darrièra: l’ostal a cremat fins a la teulada.
 
 
 
 
Rafèu Sichel-Bazin