Se tenguèt dimècres passat a Barcelona un omenatge institucional a Robèrt Lafont a l’ocasion del desen anniversari de sa mòrt. Amb aquel eveniment la Direccion Generala de la Politica Lingüistica, del Departament de Cultura, a clavat una seguida d’eveniments consagrats a se recordar de l’òbra de Lafont long de l’an 2019.
 
La commemoracion comencèt amb la projeccion d’un filmet amb d’imatges de Lafont e de sa trajectòria, de sos libres e de son poèma mai conegut, “Lo sol poder es que de dire”, recitat pel quite Lafont.
 
 
Las politicas lingüisticas per l’occitan en Catalonha
 
La conselhièra de la cultura, Mariàngela Vilallonga donèt la benvenguda als participants. En seguida, la directritz generala de la politica lingüistica, Ester Franquesa, recordèt l’òbra realizada per l’occitan en Catalonha. Dins aquel sens remembrèt que, dins los eveniments de l’an Robèrt Lafont s’èra inaugurada una exposicion per far conéisser l’aranés coma l’occitan de Catalonha, e evoquèt los omenatges tanben faches al poèta aranés, Jusèp Condò, a l’ocasion del centenari de sa mòrt.
 
 
De cercaires del Mond entièr consultan lo fons de Lafont al CIRDÒC
 
De son caire, lo director del CIRDÒC, Benjamin Assié, ramentèt l’eiretage literari e militant de Robèrt Lafont, en soslinhant son idèa de “colonialisme interior” e la mesa en òbra de l’Eurocongrès occitanocatalan, car, segon Assié, Lafont cresiá al refortiment de l’espaci occitanocatalan.
 
Assié remembrèt que tot lo fons documentari, epistolar e bibliografic de Robèrt Lafont èra estat remés al CIRDÒC, ont de desenats de cercaires del Mond entièr lo consultan cada annada.
 
 
“Cal pas solament legir Lafont, lo cal escotar”
 
Dins son torn de paraula, lo doctor Aitor Carrera, de la cadièra d’occitan de l’Universitat de Lhèida, assegurèt que Lafont èra “un quinzenat de personas a l’encòp”. D’efièch, parlèt de l’òbra de Lafont coma escrivan, coma romancièr, coma dramaturg, coma traductor, coma critic literari, coma occitanista, coma lingüista e mai que mai sociolingüista, coma politic, coma militant esquerrista al costat dels caumaires de la Sala, coma pensador, coma istorian....
 
“Lafont es l’occitanista total”, çò assegurèt Carrera, que soslinhèt son prètzfach de normativizacion e estandardizacion de l’occitan, en vesitant sovent Alibèrt quitament en preson, e en creant las basas d’un estandard pluricentric de la lenga occitana. “Es sus aquesta draia que trabalhan ara de lingüistas de tria coma Patric Sauzet e Domergue Sumien, que nos sèm congostats a escotar ongan pendent las conferéncias de l’an Robèrt Lafont”, çò assolidèt.
 
 
“Era amiga Catalonha”
 
Lo president de l’Institut d’Estudis Araneses - Académia Aranesa de la Lenga Occitana, Jusèp Loís Sans, remarquèt que Lafont s’èra engatjava “ena luta contra eth totalitarisme des estats, que tractatue a Catalonha coma ara sua amiga, «era amiga Catalonha» didie, que condemnaue era colonizacion interiora der estat francés envèrs Occitània e que consideraue era Val d’Aran coma aqueth espaci de retrobament dera òbra occitanocatalana”. Dins son discors consagrat als ligams occitanocatalans de Lafont, Sans comprenguèt que l’an Robèrt Lafont aguèsse “dedicat espacis ara Val d’Aran e a bèth personatge de referéncia dera sua identitat coma ei Jusèp Condò”.
 
 
“Òc”: lo mot mai positiu per definir una lenga e un país
 
La conselhièra de la cultura, Mariàngela Vilallonga, faguèt un discors optimista quant als ligams occitanocatalans. Vilallonga reconeguèt la luciditat de las paraulas de Lafont, un òme “indispensable”, car “occitans e catalans podèm bastir un espaci comun dins una Euròpa mai modèrna”.
 
Vilallonga diguèt qu’“amb Occitània, un país e una lenga que venon del mot òc, lo mot mai positiu, podèm èsser solament optimistas”.
 
Enfin, lo còr Acòrd, dirigit per Carles Vela, intepretèt la cançon Julièta, de Nadau, e l’imne occitan per clavar l’eveniment, e l’an Robèrt Lafont.
 

 
 
2019: an de Robèrt Lafont
 
Long de l’an 2019, la Generalitat de Catalonha a commemorat lo desen anniversari de la mòrt de Robèrt Lafont en programant d’activitats culturalas, academicas e de divulgacion de la vida e de l’òbra del sociolingüista e escrivan nimesenc que son estadas anonciadas sul sit anrobertlafont.cat. D’eveniments se son debanats a Brussèlas, Barcelona, Reus, Lhèida, Arenys de Mar e Girona.
 
Robèrt Lafont foguèt laureat de la Crotz de Sant Jòrdi pel Govèrn de la Generalitat de Catalonha en 1987. Puèi, en 2010, lo govèrn catalan instituiguèt lo prèmi Robèrt Lafont amb la tòca de reconéisser de personas o d’entitats que se sián distinguidas per la defensa, la projeccion e la promocion de la lenga occitana. Dins la darrièra edicion lo guierdon anèt al lingüista alemand, Georg Kremnitz. Los laureats de las autras annadas foguèron Pèire Bèc, Felip Gardy, Jacme Taupiac e la Fondacion Musèu Etnologic de la Val d’Aran.
 
Robèrt Lafont es considerat coma una de las pus grandas figuras istoricas de l’occitanisme.  Foguèt un intellectual occitan e pus particularament un lingüista, un escrivan, un istorian, un especialista de la literatura e un teorician politic.
 
Èra maridat amb l’escrivana, traductritz e ensenhaira italiana Fausta Garavini.