Itàlia, immergida dins una montanha russa politica dempuèi qualques meses, a viscut una de las dimenjadas mai intensas e decisivas dels darrièrs ans pel sieu futur. Dissabte passat, lo president de la republica, Giogio Napolitano, dissolguèt lo parlament, l’endeman de la demission del primièr ministre Mario Monti, causada per l’anonci del Pòble de la Libertat, lo partit de Berlusconi, de li retirar lo sosten. Monti, que menava un govèrn tecnocrata per traire Itàlia d’una crisi prigonda, se limitèt a esperar l’aprobacion dels budgets de 2013 per demissionar. Las eleccions venentas, coma expliquèt Napolitano, seràn los 24 e 25 de febrièr.
 
Mas seràn pas d’eleccions coma las autras. D’un costat, Berlusconi i se tornarà presentar après se trufar dels procèsses judicials. E l’esquèrra, mai destructurada que jamai, presentarà un candidat que genèra fòrça dobtes dins fòrça sectors socialdemocratas de la societat italiana, Pier Luigi Bersani, que pasmens ganhariá segon los sondatges. Ça que la, cal dire que la majoritat dels sondatges contemplan pas la possibla candidatura de Berlusconi e, tanben, que la politica italiana viu de moments de nauta volatilitat e de cambiaments permanents que fan que tot sondatge siá discutible.
 
Al delà de tot aquò, Mario Monti a anonciat que se presentarà pas a las eleccions dins una candidatura de centre coma li a prepausat Berlusconi, mas es prèst per èsser a la tèsta del país se qualque partit o se lo Parlament o li demandan.