L’istòria d’un paire sirian que cèrca que sa petita filha aja pas paur dels bombardaments a fach lo torn del Mond. En mai dels mèdias, vira suls rets socials un vidèo que mòstra un paire e sa filha que jògan a un jòc sonat “Avion o bomba?”. Quand ausisson, d’efièch, un fòrt bruch dels bombardièrs lo paire demanda a la pichon s’es un avion o una bomba. “Una bomba!”, çò ditz l’enfantona. “Alavetz, s'ara tomba, poirem rire”, çò apond. E quand s’entend lo fòrt tapatge de l’explosion la drolleta comença de rire. L’istòria nos remembra fòrça lo celèbre filme La vita è bella (1997) (La vida es bèla) dins lo qual un paire josieu inventa un jòc per que son filh se renda pas compte de las orrors que las vivon dins un camp de concentracion nazi.
 

3 year old Syrian girl laughed when she heard a bomb fall.
Her father demonstrated the game which he has devised to protect his daughter from the 'psychological crisis' caused by near-constant explosions.@AmnestySyria@marywareham@LotteLeicht1@KreaseChanpic.twitter.com/WS37QKO1Kp

— Unite The Voice (@UniteTheVoice) February 18, 2020

 L’òme s’apèla Abd Allah Al Muhammad e explica sus Al Jazira que la petita Salwa a viscut tota sa vida dins la guèrra e qu’el pensèt a una manièra d’aleugerir la situacion. Al Muhammad se recordèt que pendent lo Ramadan, al moment del repais festiu del ser nomenat Iftar, los enfants jogavan amb de petards cebeta, aquela mena de pichons explosius per enfants qu’espetan quand son lançats sul sòl. “Un còp, pendent l’Iftar, los mainatges se’n lançavan entre eles per far la fèsta e Salwa aguèt paur del bruch, la menèri al balcon e li mostrèri qu’èra pas qu’un joguet, un jòc d’enfants per festejar”, çò ditz. Es amb aquela meteissa idèa que la volguèt convèncer que deviá pas aver paur de las bombas e que li diguèt qu’èra sonque un jòc. “Me li caliá traire la paur del còr. Voliái qu’associèsse aqueles bruches intenses e òrres amb una causa bona e amusanta”, çò precisa.
 
Ça que la, l’òme es pas optimista e crei que lo jòc se poirà pas perlongar longtemps. “Per ara, ela va plan; es una petita filha que jòga, riu e fa de badinadas. Mas crenhi que cresca e que los bombardaments s’arrèsten pas. Dins aquel cas, mon jòc bastarà pas per la protegir d’un traumatisme psicologic prigond”, çò afirma. Dins aquel sens, se mòstra pas gaire optimista, per el “tot es fòrça malsegur”. Pensa que caldriá explicar al Mond qu’eles son “pas de terroristas”. “Sèm d’umans, sèm d’esperits amb una valor qu’avèm drech de viure coma quin autre èsser uman dins lo Mond”, çò ditz.
 
Lo jòc comencèt en decembre passat quan los bombardaments sus la vila de Saraqueb venguèron insuportables. Lo vidèo s’enregistèt a Sarmanda, un petit vilatge près de la frontièra de Turquia ont la familha se refugièt après fugir Saraqeb.