Delà las consideracions moralas, çò que deuriá aprene l’òme (l’espècia umana) a l’ora de far la guèrra a la dròga es qu’aquesta (jos las pus divèrsas manifestacions, que ja siá l’alcòl, d’òpi, los allucinogèns o lo tabac) es estada totjorn restacada a nòstra espècia dempuèi la Preïstòria. E o saber poiriá èsser una draia per maximizar lors benfaches e minimizar las pus dangierosas. Pr’amor que l’èsser uman perdèt totjorn la guèrra contra las drògas.
 
Aital, la relacion entre lo mond de la dròga e nòstra espècia es estada confirmada dempuèi de milièrs d’annadas e fins als tempses preïstorics. Lo trabalh de l’arqueològ tanben consistís a descriure se la mentalitat umana cambièt amb lo temps (amb l’ajuda d’autras sciéncias coma la sociologia); doncas, quora comencèt la relacion entre l’òme (e la femna) e l’alteracion mentala a travèrs de la dròga.
 
De recents estudis confirman que nòstra espècia utilizèt de substàncias psicoactivas coma l’òpi, l’alcòl o los campairòls magics dempuèi, aumens, l’epòca preïstorica. Aquò malgrat que la cresença actuala siá de pensar que lo problèma de la dròga es sonque un problèma modèrne. Totun, lo registre arqueologic confirma que lo consum de dròga se fa dempuèi la Preïstòria, çò es dempuèi que sèm umans.
 
“Quand las plantas comencèron de produire de drògas e que las bevendas foguèron fermentadas (benlèu per accident) l’òme ja comencèt de consumar divèrsas drògas, çò diguèt Guerra-Doce, de l’Universitat de Valladolid. I a pròva scientifica e istorica d’aquel consum pendent de sègles: es una relacion entre nòstra espècia, çò apondèt Guerra-Doce, e lo mond de la dròga que comencèt pendent de tempses preïstorics e que contunhèt fins a uèi lo jorn”.
 
Per trapar aquelas evidéncias, los arqueològs cèrcan de rèstas fossilas de plantas psicoactivas, de rèstas d’alcòl e d’autres compausats quimics psicoactius. De gravaduras preïstoricas e d’autres imatges tanben ajudan a confirmar çò que ja es una teoria scientifica: l’òme totjorn consumat de drògas. Maites exemples arqueologics son de pròvas seguras: la rèsta pus anciana d’alcòl jamai trobada proven d’un ancian vilatge a Jiabu, dins la província chinesa d’Hunan. Es d’aperaquí 7000 abans lo Crist. Es una mescla de ris, de mèl e d’autres fruches fermentats.
 
A mai, una rèsta fossila d’usatge d’allucinogèns foguèt trapada dins una bauma en Peró, amb lo cactus San Pedro, e qu’es de 8600 abans lo Crist. Tanben foguèron trobadas de granas de mongeta mescal en Tèxas e Mexic de fa 7000 ans. E i a plusors esculturas fachas entre los 500 abans lo Crist e l’an 900 après lo Crist, trapadas en Guatemala, Mexic, Honduras e al Salvador que suggerison l’usatge de campairòls alluginogèns en de ceremònias sagradas.
 
Per quant, a l’òpi las rèstas fossilizadas mai ancianas d’aquela planta son de 5500 abans lo Crist. Foguèron trapadas en Itàlia, a sonque qualques quilomètres de Roma. En mai d’aquò, i a mai d’un imatge preïstoric que representan de manièra clara l’usatge d’aquela planta en de ceremònias religiosas.
 
L’evidéncia de còca es un pauc pus anciana: la tròba mai antica que l’òme mossegava de fuèlhas d’aquela planta en America Meridionala data de 8000 ans: foguèron trapats divèrses tròces de fuèlhas de còca dins divèrses ostals de la Val de Nanchoc, en Peró, en mai de rèstas dins de dents sus d’esqueletas e tanben dins lo pel de momia. (Legissètz la seguida)







 

---

Aqueste article es  publicat dins Sapiéncia, la revista occitana de divulgacion scientifica, amb la quala Jornalet a un acòrdi de cooperacion. Podètz legir l'article entièr aicí.