Marineta Masoguièr es una poetessa “venguda sul tard”, segon l’expression consacrada. Se tornèt metre a l’occitan, retirada presa, en tornant d’un long exilh en tèrra estrangièra. Per èsser mai precís en banlèga parisenca. Siá, per nautres, la tèrra la mai estrangièra que siague. De se virar cap a la lenga sul tard, es pas la sola a qual aquò arribèt. Cadrà ben qu’un jorn un psicanalista occitan se cline sus aquela facha. Perqué fòrça exilhats aprèp un carrièra longa e luènh del país, se tornan metre a l’occitan? Per associacion “país = lenga del país” o alara recabussada cap a lenga de l’enfància dins una regression gaudiva? La doas rasons pòdon anar de cotriá, sens comptar que se ne poriá ajustar maitas.
 
Cossí que ne vire, Marineta a pas qu’a crosar una rengada d’amorièrs sus son camin a aquí-la que nos convida a una farandòla que va e que ven entre monde vegetal e monde uman. Amb ela, lo mendre rescontre es pretèxte poetico-metafisic dins lo revolum perpetual de l’eternitat temporala. Un sicut indefinissable que nos i negam totes de longa. Basta pas que d’agachar una flor sus la talvera, las èrsas de la mar o las flamas beluquejar dins lo fogal per i càser, sovent sens se’n mainar.
 
Percebre la vida aquí ont nisa, siaguesse pas qu’una estona, e aquí-nos dins lo còr bategant de las percepcions existéncialas que Marineta Masoguièr sap tan plan rendre dins sos poèmas. Aquestes, son tan divèrses coma l’es la natura. Es pas que son òbra poetica siá bravament emprenhada de natura, es tot simplament que l’autora es natura. Atal nos ofrís son esmeravilhament, sa gaug innocenta de virar en meteis temps que la planeta blava, paure negafòl perdut dins lo nonrés de un univèrs sens bòla.
 
De mercés sas engimbraduras embelinairas de mots, Marineta Masoguièr nos agafa per l’èime e nos empòrta cap a de sensacions indescriptiblas. Es aquel sentiment de poder pas qualificar condreitament las emocions que fa poesia. A N’aquel jòc, Marineta s’i sap far.
   
E aquí la poëtessa nos fa davalar lo riu dins lo trefons de nòstres sentits, qualques còps ja esprovats in situ a broa de milanta rius. Mas las emocions porgidas per la lectura de la poesia de l’autora renovelan aquestas emocions que saviam pas mai se las avián recaptadas a flor de memòria o se las avián perdudas dins nòstras batèstas quotidianas per la subrevida. Aquò’s aquò, la poesia. La poesia es facha per nos tornar a la vida.
 
E se per cas arriba a la poëtessa de parlar a las plantas es per çò qu’almens serà solida d’èsser escotada, siaguèsse pas que lo temps d’una illusion. Benlèu que la foncion primièra de la poesia es justament de se far d’illusion a bon compte. Se quilhar de castèls dins la luna per çò que son aquestes los pus aisits a bastir, quitament se sovent demòran pas quilhats que lo temps de dire amèn. Amb la poesia es Nadal cada jorn.
   
La poesia seriá la passion de la lenga? Me demandi de còps se seriá pas puslèu la passion del voide temporal. E d’ont mai avem lo vertolhon de la vida e d’ont mai ne tornam demandar.
 
Aqueste recuèlh “Goteta safranièra” es una primièra publicacion per Marineta Masiguièr. Clau sas primièras impressions, sos primièrs esmòus poetics. Alavetz, d’unes poèmas son encara benlèu tròpes descriptius, tròpes narratius. Talament que d’unes fan quitament pensar a de faulas, çò que manquèt pas de me susprene.
   
Aqueles dos vèrses, preses dins dos poèmas diferents, son de pèrlas qu’ai trobadas dins aqueste recuèlh. Mas, plan solide, son pas la solas. Cadun i pescarà las que i agradaran melhor. Pòdi assegurar que se suspresas n’i a per totas las sensibilitats. Espèri que Marineta Masoguièr, per nòstre pus grand plaser, farà cantar la lenga encara fòrça temps e que se va pas arrestar en tan bon camin.
 
Mas pòdi pas arrestar aquela presentacion sens parlar de las illustracions magnificas qu’acompanhan lo recuèlh. Son en color e sus papièr glaçat e son tot simplament remirablas d’armonia e d’immensitat. Lor prigondor visuala agafan l’agach del miraire, l’enravalant dins d’unes somis fantasmagorics tan plasents coma indicibles. Òm passariá d’oras a s’i banhar dintre. En un mot, aquelas illustracions son comolas de… poesia. Alavetz, s’endevenon perfiechament amb los tèxtes que las acompanhan; almens que siague lo contrari? Benlèu seriá lèu ora per ieu de precisar qu’aquestas illustracions son òbras de la quita autora. Pròva, se n’èra besonh, de la qualitat de son expression multipla.
 
Se vos volètz procurar lo recuèlh, lo vos cal comandar a la seccion de Gard de l’Institut d’Estudis Occitans.
 
 
 
 
 
Sèrgi Viaule
 
 
 
 
 
_____
MAZOYER, Marineta. Goteta safranièra. Edicions “Comèdia”, 2004. 62 paginas.