Actualitats
Mòrt de l'istorian Michel Roquebert
Saludam sa memòria e tanben la dels que, vius encara o ja partits abans el, se son esforçats de sortir de l’oblit tota una pagina fòrça importanta de l’istòria d’Occitània centrala, d’Aragon e de Catalonha
Venèm d’aprene la mòrt de Michel Roquebert, la dimenjada passada.
Nascut a Bordèu en 1928 i passèt sa jovença dins un ostal vièlh, del sègle XVI, ostal familial de Miquèu Eicum de Montanha.
Seguiguèt d’estudis superiors en filosofia, puèi faguèt sièis ans de temps professor dins l’Educacion Nacionala, abans d’intrar, en 1954, a la Nouvelle République du Sud-Ouest que quitèt l’an d’après per La Dépêche du Midi a Tolosa. Grand amator de musica classica, i tenguèt de cronicas artisticas e de paginas culturalas quotidianas.
Pareguèt en 1966 la primièra edicion de son obratge Les citadelles du vertiges. Sostengut per las illustracions fotograficas de l’artista Christian Soula, lo libre evocava l’annexion de l’Occitània centrala a la corona de França e lo “drama catar” que li èra ligat. Lo libre faguèt data, ja que permetèt a un public larg de prene la mesura d’una part considerabla del patrimòni arquitectural medieval ligada a aquela pagina essenciala de l’istòria d’Occitània, çò que suscitarà mai tard la nocion (mai o mens discutibla) de “País Catar” pel departament d’Aude.
Totun, e es çò mai important, tre 1966 tanben, Michel Roquebert comencèt de redigir e publicar dins La Dépêche, episòdi per episòdi, çò qu’anava venir son òbra màger, L’épopée cathare qu’a partir de 1970, l’editor tolosan Privat publiquèt, en primièr volum, jol títol sens ambiguïtat de L’invasion, amb l’ajuda amistosa del requist Renat Nelli e del non mens preciós Jean Duvernoy. Per aquesta publicacion, M. Roquebert obtenguèt lo Grand Prèmi d’Istòria de l’Académie Française.
Seguiràn puèi los autres volums: Muret ou la dépossession (1977), Le lys et la croix (1986), Mourir à Montségur (1989) e enfin Les cathares, de la chute de Montségur aux derniers bûchers (1998). Se pòdon uèi trobar aqueles obratges indispensables a la coneissença del nòstre passat medieval en format de pòcha, del contengut actualizat, jol títol de L’épopée cathare (2007-2008) (L’invasion, Muret ou la dépossession, Le Lys et la Croix, Mourir à Montségur, La fin des Amis de Dieu.).
Amb Anne Brenon et Jean Duvernoy, Michel Roquebert participèt plan segur intensament a la vida intellectuala del regretat Centre d’Estudis Catars de Carcassona, creat per Renat Nelli just abans sa mòrt. Aqueste centre foguèt abausat per la reduccion progressiva e inexorabla de las despensas publicas ligada al neoliberalisme impausat a Euròpa tota.
Nòstre istorian regretat participèt tanben, un temps, a l’associacion GRAME que practicava d’excavacions e de publicacions arqueologicas, especialament jos la direccion d’André Czeski. Es aquí que l’ai conegut, e qu’ai begut a sa passion, la d’un òme de uèi que parlava dels occitans del sègle XIII coma se foguèsson estats d’amics intims e complices d’esperit, tot aiçò amb una simplicitat e una umanitat particularament estacantas e amistosas.
L’òbra del grand istorian serà estada tanben marcada per de publicacions plan pertinentas e originalas. Al plan filosofic e teologic, recomandarem, per exemple, la lectura de La religion cathare. Le Bien, le Mal et le Salut dans l’hérésie médiévale, paregut en 2001.
La fin de son caminament intellectual se caracterizèt per un combat contra un revisionisme universitari d’espectaclosa marrida fe, cercant a far creire que jamai non i auriá pas agut de gleisa catara en Occitània ni en Lombardia, ni enluòc. Michel Roquebert, coma del sieu costat e plan legitimament, Anne Brenon, s’indignèron davant aquesta tissa de negar tot çò establit tan menimosament al subjècte de l’istòria del catarisme. L’ideologia nacionalista francesa, s’esforçant d’esfaçar mai que se pòsca tota marca possibla d’originalitat civilizacionala occitana, s’aliga a una ideologia catolica desirant, del mai que se pòsca, esfaçar mai que se pòsca l’importància teologica e espirituala de la contraglèisa catara. Michel Roquebert metèt, a plan justa rason, una energia de las bèlas a mostrar de quin biais los “sabents” en question s’engenhavan malonèstament a reténer sonque las fonts documentàrias que justificavan las lors ipotèsis, en estalviant menimosament de parlar de totas las que lor donavan tòrt.
Aquò nos mena a saludar sa memòria e tanben la dels que, vius encara o ja partits abans el, se son esforçats de sortir de l’oblit tota aquela pagina tant importanta de l’istòria d’Occitània centrala, d’Aragon e de Catalonha, cercaires rigoroses e metodics, sens prejutjat ideologic nacionalista francés, dins la segonda mitat del sègle XX, lo mai clar del temps en defòra de l’escòla universitària “de l’Histoire de France”.
Franc Bardòu
Nascut a Bordèu en 1928 i passèt sa jovença dins un ostal vièlh, del sègle XVI, ostal familial de Miquèu Eicum de Montanha.
Seguiguèt d’estudis superiors en filosofia, puèi faguèt sièis ans de temps professor dins l’Educacion Nacionala, abans d’intrar, en 1954, a la Nouvelle République du Sud-Ouest que quitèt l’an d’après per La Dépêche du Midi a Tolosa. Grand amator de musica classica, i tenguèt de cronicas artisticas e de paginas culturalas quotidianas.
Pareguèt en 1966 la primièra edicion de son obratge Les citadelles du vertiges. Sostengut per las illustracions fotograficas de l’artista Christian Soula, lo libre evocava l’annexion de l’Occitània centrala a la corona de França e lo “drama catar” que li èra ligat. Lo libre faguèt data, ja que permetèt a un public larg de prene la mesura d’una part considerabla del patrimòni arquitectural medieval ligada a aquela pagina essenciala de l’istòria d’Occitània, çò que suscitarà mai tard la nocion (mai o mens discutibla) de “País Catar” pel departament d’Aude.
Totun, e es çò mai important, tre 1966 tanben, Michel Roquebert comencèt de redigir e publicar dins La Dépêche, episòdi per episòdi, çò qu’anava venir son òbra màger, L’épopée cathare qu’a partir de 1970, l’editor tolosan Privat publiquèt, en primièr volum, jol títol sens ambiguïtat de L’invasion, amb l’ajuda amistosa del requist Renat Nelli e del non mens preciós Jean Duvernoy. Per aquesta publicacion, M. Roquebert obtenguèt lo Grand Prèmi d’Istòria de l’Académie Française.
Seguiràn puèi los autres volums: Muret ou la dépossession (1977), Le lys et la croix (1986), Mourir à Montségur (1989) e enfin Les cathares, de la chute de Montségur aux derniers bûchers (1998). Se pòdon uèi trobar aqueles obratges indispensables a la coneissença del nòstre passat medieval en format de pòcha, del contengut actualizat, jol títol de L’épopée cathare (2007-2008) (L’invasion, Muret ou la dépossession, Le Lys et la Croix, Mourir à Montségur, La fin des Amis de Dieu.).
Amb Anne Brenon et Jean Duvernoy, Michel Roquebert participèt plan segur intensament a la vida intellectuala del regretat Centre d’Estudis Catars de Carcassona, creat per Renat Nelli just abans sa mòrt. Aqueste centre foguèt abausat per la reduccion progressiva e inexorabla de las despensas publicas ligada al neoliberalisme impausat a Euròpa tota.
Nòstre istorian regretat participèt tanben, un temps, a l’associacion GRAME que practicava d’excavacions e de publicacions arqueologicas, especialament jos la direccion d’André Czeski. Es aquí que l’ai conegut, e qu’ai begut a sa passion, la d’un òme de uèi que parlava dels occitans del sègle XIII coma se foguèsson estats d’amics intims e complices d’esperit, tot aiçò amb una simplicitat e una umanitat particularament estacantas e amistosas.
L’òbra del grand istorian serà estada tanben marcada per de publicacions plan pertinentas e originalas. Al plan filosofic e teologic, recomandarem, per exemple, la lectura de La religion cathare. Le Bien, le Mal et le Salut dans l’hérésie médiévale, paregut en 2001.
La fin de son caminament intellectual se caracterizèt per un combat contra un revisionisme universitari d’espectaclosa marrida fe, cercant a far creire que jamai non i auriá pas agut de gleisa catara en Occitània ni en Lombardia, ni enluòc. Michel Roquebert, coma del sieu costat e plan legitimament, Anne Brenon, s’indignèron davant aquesta tissa de negar tot çò establit tan menimosament al subjècte de l’istòria del catarisme. L’ideologia nacionalista francesa, s’esforçant d’esfaçar mai que se pòsca tota marca possibla d’originalitat civilizacionala occitana, s’aliga a una ideologia catolica desirant, del mai que se pòsca, esfaçar mai que se pòsca l’importància teologica e espirituala de la contraglèisa catara. Michel Roquebert metèt, a plan justa rason, una energia de las bèlas a mostrar de quin biais los “sabents” en question s’engenhavan malonèstament a reténer sonque las fonts documentàrias que justificavan las lors ipotèsis, en estalviant menimosament de parlar de totas las que lor donavan tòrt.
Aquò nos mena a saludar sa memòria e tanben la dels que, vius encara o ja partits abans el, se son esforçats de sortir de l’oblit tota aquela pagina tant importanta de l’istòria d’Occitània centrala, d’Aragon e de Catalonha, cercaires rigoroses e metodics, sens prejutjat ideologic nacionalista francés, dins la segonda mitat del sègle XX, lo mai clar del temps en defòra de l’escòla universitària “de l’Histoire de France”.
Franc Bardòu
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
La FELCO comunica : In memoriam Michel Roquebert (http://www.felco-creo.org/15-06-20-michel-roquebert-especialista-del-catarisme-nos-a-quitats/)
La FELCO venèm d’aprene la mòrt de Michel Roquebert. Per totes los e las que s’interessan a l’istòria d’Occitània, es lo nom d’un dels melhors coneisseires d’un episòdi clau d’aquela istòria, la Crosada contra los Albigeses. Al moment que Roquebert, après sas Citadelles du Vertige de 1966, entamena lo long trabalh dels cinc tòmes de son Épopée Cathare, l’afar albigés interessa pas gaire los istorians professionals, que lo daissan a d’amators de còps mai illuminats que non pas esclairats : amb l’excepcion de Renat Nelli, los que ne parlan lo mai son aital de romancièras coma Zoe Oldenbourg, o quitament lo petainista non repentit Pierre Belperron : es dins lors obratges que caliá que s’assabentèsse qual ne voliá saber mai sus una Crosada que la dramatica telé Les Cathares veniá de revelar a d’Occitans que l’ignoravan. Cal comprene, alavètz, l’importanca de l’apòrt de Roquebert. Aquel jornalista de profession e filosòf de formacion èra un istorian vertadier. Sa familiaritat amb los archius, que li permeton per exemple d’identificar los malhums familials que constituisson la comunautat catara, sa rigor intellectuala que lo garda de tota extrapolacion, li permeton de descriure, al delai de l’eveniment, tota la complexitat dels problèmas religioses, politics, culturals que se pausan al moment de la Crosada.
Roquebert a continuat de trabalhar e de publicar practicament duscas a la fin. E lo departament d’occitan de l’universitat Paul-Valéry a agut lo privilègi de lo recebre dins son seminari l’an passat. Car la dimension occitana li èra pas estrangièra : avi’a participat a un debat dins la revista Viure a la sortida de son primièr libre, e èra vengut tanben lo presentar a la primiera universitat occitana d’estiu a Montpelhier en 1972.
Òc, per totes los e las que s’interessan a l’istòria occitana, e mai particularament per totes los e las que l’an conegut e apreciat personalament, es amb pena que reecebèm l’anóncia de sa mòrt. La FELCO s’associa a aquela pena, e a la de totes los e las, occitanistas o non, que la partajan.
#3
Es normal pecaire d’aqui que dintrava pas dins la Taxònomia dels actius verds que son los impusaires indispensables per fin d’ajudar europa a adezar la neutralitat climatica a l’asuèlh 2050.
Mercé a Michel Roquebert pel trabalh complit, per nos aver donats las aisinas que permeton d'empachar que s'entèrre l'Istòria d'aquesta Tèrra dins la fòssa de l'oblit.
"Aqueste centre foguèt abausat per la reduccion progressiva e inexorabla de las despensas publicas ligada al neoliberalisme impausat a Euròpa tota."
lo neoliberalisme impausat a Euròpa tota a l'esquina de las largas.
Se lo Centre d’Estudis Catars de Carcassona crebèt la colpa principala n'es per las autoritats localas de Carcassona e del Departament d'Aude de l'epòca que refusèron fòrt e mòrt d'i metre la mendra moneda publica que calia per lo salvar e lo perenisar.
Vertat es qu'es plan mai rendable al nivèl de las financias publicas de financiar quicòm de prò francés o en anglés.
Un gran auròst d'Occitània Occidentala estant endad aqueth istorian d'Occitània Centrala
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari