Non discutirai pas aicí de la legitimitat artistica de Patric qu'a complit çò qu'aviÁ de complir, coma bon li semblava, e que s'i es trobat un public, que ne demandava e n'aviá talent. Los cantaires coma Jaumelina, Rosina e Martina de Pèira, JP Verdièr, C. Martí, E. Fraj, , JM Carlòtti, los Caminaires d'Òc, Rosamonda, e tantes autres, èran absoludament indispensables. Patrick èra d'aquestes, plan segur.

Mas lo nom del sieu libre non me conven. Per amor que la via del Trobar non es una « via artistica ». Es un art d'èsser al mond. Es un biais d'amar, d'o exprimir e d'o viure, que non se decidís, mas se constata necessari, evident, lo solet possible per qui o espròba. Per començar, òm s'enamora. Vòli dire, a de bon, non pas del cap dels pòts nimai del cap de la coga, mas pal nd'al fons del còr, dins cada alen, cada sospir, cada pensar e cada non-pensar ! En seguida, aquò nos fort dins un estat limit, a l'òrle de l'aneientiment (estat parfaitament descrit, menimosament e plan fidèlament, dins lp non pro famós Roman de Flamenca,de legir e de tornar legir). Enfin, l'exprimissèm, per amor qu'òm non pòt pas gardar aquò per se mai lontemps. £om l'exprimís coma espèta un volcan, per amor que , dejós, la lava monta, buta, sortís, o empòrta e crèma tot (convencions religiosas, classistas, racistas, nobiliàrias, masclistas, feministas, moralistas, bourgesas, marxistas, que sabi mai encara ?), aquò sorgís coma l’evidéncia… Res de comun amb una simpla ambicion artistica (una profession, qué) que chercariá logicament e s’exprimir. Non se causís de venir trobairtiz ni trobador, exactament coma non se causís de venir, etero o omosexual e quicòm mai encara d'aquesta mena : en tota aquelas causa, esAmor que causís, es El que vos causís, car Amor non a per lei qu'Amor. E las o los que ne venon a dobtar, a o contestar o a ne rire, aquò es plan simple : non aman a de bon, ni mai, ni mens.

E aquò non a pas res a veire amb lo sègle que tenèm. A tot a veire amb la sinceritat, e amb la capacitat a escotar son còr mailèu que son cap.