Ongan es diferent. En qualques endreches d’Occitània auràn pas alucat los tradicionals fuòcs de Nadal (soca, halha, torrèla, tisa, cachafuòc, ...) e en d’autres auràn pogut servar la tradicion malgrat las mesuras sanitàrias. Mas, en tot cas, uèi la majoritat dels occitans festejan lo jorn de Nadal.
 
Dins la tradicion crestiana es la data de referéncia de la naissença de Jèsus Crist, e mai probablament foguèt pas aquel jorn. La fèsta de Nadal coma fèsta crestiana se comencèt de celebrar a comptar de l’epòca de Constantin, en apareissent en l’an 336 pel primièr còp dins lo calendièr roman. Ça que la, foguèt pas abans lo sègle VII, valent a dire 300 ans puèi, que foguèt oficialament instituida, eclipsant per totjorn las celebracions paganas consagradas al Sol Invictus.
 
De fach, gaireben totas las culturas festejan los solsticis. Ara, dins l’emisfèri nòrd, lo jorn quita s’acorchar e se torna alongar. O recordava Griselda Lozano dins un article consagrat precisament al Sol Invictus: “Benlèu a un dels dieus mai venerats long de l’istòria de l’umanitat correspond la deïtat del Solelh, qu’a fach partida de la majoritat de las mitologias en divèrsas civilizacions coma es lo cas de l’egipciana, la mesopotamiana, l’inca, la mexicana, la japonesa, la chinesa e tanben l’indoïsta. Es estat, per tant, una part essenciala del culte de la majoritat de las culturas politeïstas, e posteriorament tanben del monoteïsme”.