Pareis que, dins los restaurants, las forquetas e los culhièrs s’engarçan d’èsser pas lecats cada jorn per de bocas mai apetissadas las unas que las autras. Que los veires an de pena a èsser pas entretustats e aflorats per de pòtas lipetas. Que las siètas se languisson d’èsser pas apitançadas. Que los toalhons se sentisson moquets d’èsser pas desplegats.
 
Sembla que los cadierals de las salas de cinèma son malaüroses d’aculhir pas de cuols sarrats, esquichats, repetelats, grasses. D’aculhir qualques pets foiroses o silencioses, de niflar de bistoquetas gisclairas o de monifletas badairas. Son malaüroses d’èsser pas pus encambats e calinhats per de jean, de lana, de coton, de cuèr... De teissuts alisats, descolorits, rafits, traucats, de negre, de blanc, de roge, de verd, de blau, de jaune... mirgalhats!
 
Pareis que las basquetas coma los talons agulha son malcorats de se poder pas aucelar, s’airejar sus de musicas mai descabestradas las unas que las autras. Es pas un parelh de calçaduras mas de centenats, de milierats de parelhs qu’espèran de trepejar amassa gaujosament en boita de nuèch o dins de balètis descabestrats!
 
Las latas de postam dels teatres, coma las salas de concèrts, craquinejan pas pus jols passes dels actors e actrises. Son mudas. Los emponts, pas pus esclairats pels projectors, belugejan pas. Son escurs. Las parets an vida perdut. Abans, del temps de la vida vidanta, cada ser, tremolavan al picar de las mans dels espectators!
 
Dins las salas d’espòrt, las pedalas de las becanas ausisson pas pus lo coïnadís dels genolhs. Los tapisses rotlaires son a la pena sens lo fretadís de las sòlas de las basquetas. Las rondèlas de fonda se planhon d’ausir pas pus los rebofadisses de las bodibuildadas o dels bodibuildats.
 
Las aurelhas de las rotas coma de las autorotas – sabètz que las rotas e autorotas pòrtan d’ulhons (de radars) mas benlèu sabètz pas qu’an d’aurelhas! – dempuèi un brave briu son mai que mai pausadissas. Amb lo cobrifuòc, lo fiuladís de l’aire portat per las veituras de l’anar lèste, lo coïnadís de las ròdas, lo retronadís dels claxons s’es amudit.
 
Los bus, los trams, los mètros, los trins, los avions son a la pena. Curiosets qu’èran d’ausir las charradissas entre viatjaires: mots doçoroses entre amoroses coma insultas mai òrras. Escotan pas pus de parladissas longarassas al telefonilhet. Son vengudas boitas mudas.
 
Qual auriá poscut pensar qu’un jorn la planeta posquèsse cabussar dins lo silenci?
 
Se lo cocut cantarà l’alba a la prima?
 
 
 
 
Clamenç
umorista de lenga occitana
 
 
 

fffff		fffff		fffff
	Lo confinament dels legeires de Jornalet
			Sès confinat a l’ostal? As, totun, de connexion a Internet? As de bonas idèas per passar lo temps? Jornalet demanda a sos legeires que partegen lors idèas e lor vida en confinament amb un messatge de tèxt, una fòto, un vidèo, un àudio o qué que siá que se pòsca publicar en linha e partejar amb los autres legeires.  As bastit un castèl de carton pels enfants? Fas d’escalada dins la cosina? As organizat un concèrt per videoconferéncia? Tenes una vida sociala sus las fenèstras o los balcons? Fas d’espòrt a l’ostal? As de bons libres a nos recomandar? De bonas idèas per èsser tostemps de bona umor?
	Manda tos documents a info@jornale... Convivéncia e paratge en confinament.