L’autre jorn, lo ministre de la santat faguèt una explica longarassa sul tèma “dobrir de lièches de tornarviure” en disent que consistissiá pas a botar un lièch dins una cambra d’espital mas que necessitava un pòl de metges, de potingairas e d’ajudas sonhantas, totes fòrça especializats. Coma se o sabiam pas! E d’ajustar que cal un brave moment per assegurar la formacion d’aquel personal. E que doncas podián pas dobrir de lièches novèls de tornarviure.
 
Mas, çò que ditz pas lo ministre, nos ditz pas tot luènh d’aquí, mas çò que pensa prigondament es que lo personal espitalièr coma aquel de las urgéncias se petaçarà totjorn qué qu’arribe. Se petaçarà coma o a totjorn fach. Los espitalièrs son d’èssers umans, aiman lor trabalh mai que tot, e van pas laissar crebar lors malauts coma de bèstias.
 
E un còp lo pic passat, lo ministre de la santat de senhorejar per afortir qu’un còp de mai las urgéncias e los servicis de santat an tengut còp fàcia al pic de la Covid. E, de los encoratjar, de los mercejar amb una primòta magrostèla. Mas coma disiá lo papeta: “Un mercé paga pas!” Se quora lo pic pica, los servicis de santat tenon còp, perqué dobrir de lièches en mai, se ditz fin finala lo ministre?
 
Merceja d’un caire e barra de l’autre. Barra las urgéncias de l’Hôtel-Dieu, Garches, Bichat, Beaujon ... Contunhan de plomar l’espital public coma o an fach dempuèi d’annadas e d’annadas. A fòrça de plumar lo personal espitalièr acabarà nus e benlèu abans d’acabar nus s’encolerirà e revòlta pujarà.
 
Somiatz, es una ipotèsi d’escòla, qu’un jorn totas las emplegadas e totes los emplegats de l’espital public, disi ben totas e totes, arrestèsson de sonhar e laissèsson los malauts a lor malautiá espandits sus lors lièches brancats totes solets a lors maquinas, sens degús per lor portar prodèl. E los laissar se morir. Totes los metges, potingairas, ajudas sonhantas dins la carrièra per manifestar e dire que se los malauts son a se morir, eles tanben o son a se se morir!
 
Alara segur, parli pas del “segur” de la santat mas del ministre de la santat , aiceste sonariá lo personal espitalièr del privat. Mas lo personal del privat, tot solet, que podriá far? Se podriá sonhar a l’encòp los malauts dels espitals privats e los dels publics? S’aquel personal podriá trabalhar setanta oras per setmana? Trenta cinc dins lo privat, trenta cinc dins lo public?
 
I a un an, a la debuta de la pandemia, nos manquèt de lièches, puèi de masquetas, puèi de tèstes, puèi de vaccins. Un an puèi, avèm de masquetas (ne rebala a bodre per las carrièras), avèm de tèstes, los vaccins arriban e l’òm fissa barlinga-barlanga, mas mancam totjorn de lièches.
 
Se, quora la covid aurà tirat son camin, los aurem? Ne soi pas segur!
 
 
 
 
Punt de vista de Clamenç
umorista de lenga occitana
 
 
                          
            

fffff		fffff		fffff
	Lo confinament dels legeires de Jornalet
			Sès confinat a l’ostal? As, totun, de connexion a Internet? As de bonas idèas per passar lo temps? Jornalet demanda a sos legeires que partegen lors idèas e lor vida en confinament amb un messatge de tèxt, una fòto, un vidèo, un àudio o qué que siá que se pòsca publicar en linha e partejar amb los autres legeires. As bastit un castèl de carton pels enfants? Fas d’escalada dins la cosina? As organizat un concèrt per videoconferéncia? Tenes una vida sociala sus las fenèstras o los balcons? Fas d’espòrt a l’ostal? As de bons libres a nos recomandar? De bonas idèas per èsser tostemps de bona umor?
	Manda tos documents a info@jornale... Convivéncia e paratge en confinament.