Dedins en tota convivialitat, tòcamanetas e potons? Defòra amb la mascareta e la saqueta? A l’ostal gaitasolet davant sa tela? Coma viurem l’Universitat Occitana d’Estiu venenta? Qual o sap? La còla qu’òbra dempuèi ja de mesadas a sa preparacion e mai s’espèra lo melhor es pasmens conscienta que lo pièger es possible. L’experiénça de l’an passat, capitada se ne cresèm lo resson que nos ne tornèt, menada amb las precaucions e los enebits de l’entre-dos-confinhaments, pòrta pròva de la capacitat de la MARPÒC de s’adaptar a la situacion sanitària del moment sens ren pèrdre de la qualitat de la manifestacion. E d’aquò ne son conscients e son de grandmercejar calorosament los animators, intervenents, artistas e conferencièrs que respondèron de òc quand foguèron sollicitats per portar sa pèira a l’òbra comuna.
 
Vaquí per la forma, es temps de parlar del fons. Lo tèma d’ongan pòt saique susprene. “Òme/ Animal: quinas evolucions dins las relacions?” E òc! Las bèstias! Son talament presentas dins nòstra vida que saique las vesèm pas totjorn e pasmens son tant essencialas. N’i a qu’aimam, dins los dos sens del vèrb, gostosas dins l’escudèla o amistosas en companha d’ostal. D’autras que trapam mens agradivas e que nos ne passariam volontièrs. Basta de gaitar lo programa que volèm per aquela quaranta cinquena edicion e las diferentas tematicas prepausadas, nos avisarem qu’aquela classificacion somària en bon e marrit s’amerita una reflexion mai aprigondida e sèm segurs que de las experiéncias escambiadas, de las discussions que ne seguiràn, en dirècte coma, se n’es mestièr, en virtual, ne naisseràn d’idèas nòvas per nos acarar a l’escomesa d’un avenidor de bastir e per s’adraiar cap a la societat de deman. Una societat respectuosa de sa riquesa e de sa diversitat. Una societat que las minoritats, tant animalas coma umanas, i auràn tota sa plaça e tota sa dignitat. E aquí nòstra lenga e nòstra cultura occitanas amb sas quitas particularitats nos asseguraràn dins nòstre caminar.
 
Tot es alestit adonc per se trapar aquelas quatre jornadas de julh, a Nimes, dins lo luòc que s’i debanèron las darrièras edicions del temps que la preséncia fisica i èra possibla. Coma que vire, se farà tot per permetre a aquela universitat essenciala per nosautres de se téner dins las melhoras condicions. Vos i esperam!
 
 
 
 
Jòrdi Peladan