Dimenge que ven, 10 de febrièr, lo pichon Principat de Mónegue celebrarà d’eleccions parlamentàrias. L’estabilitat politica d’aquela monarquia fa que las eleccions, normalament, provòcan pas gaire de cambiaments, e mai s’en aquesta escasença, lo debat electoral s’atròba marcat per la fòrta crisi economica e per sas consequéncias per rapòrt al caumatge e al prètz de l’abitatge. Las eleccions dins lo Principat de Mónegue s’organizan cada cinc ans e i pòdon participar totes los ciutadans de 18 ans o mai. Lo Parlament, nomenat Conselh Nacional e format de 24 membres, comptava fins ara amb quatre grops politics e amb qualques deputats non adscriches.
 
A aquestas eleccions se presentan tres formacions politicas: l’Union Monegasca, qu’es lo principal partit d’aquel Estat integralament occitan; Orizont Mónegue, qu’es lo primièr partit de l’oposicion; e tanben Renaissença, format majoritàriament de trabalhadors de l’entrepresa monopolistica publica de la Societat dels Banhs de Mar (SBM) e engatjats sustot als restaurants e casinòs del Principat.
 
Cal dire que lo sistèma politic monegasc fa que lo ròtle del Conselh Nacional siá mendre. Dins aquel sens, lo prince sobeiran a l’iniciativa legislativa e nomena lo primièr ministre absoludament al marge del resultat electoral. Lo govèrn respond solament davant lo primièr ministre e lo prince sobeiran. Lo Conselh Nacional, de son costat, pòt prepausar de leis al govèrn, que deu respondre dins un temps estipulat. Malgrat aquela fòrta limitacion de las atribucions, la vida intèrna dels partits monegasques es intensa e turbulenta, e es pas brica estranh d’assistir a l’espelida de partits nòus e a la dissolucion de formacions politicas.