Pèire Pous ven de nos quitar dins la nuèit d’aqueste dijòus a divendres. Aviá 92 ans. Contaire pirenenc del País de Saut, èra un dels darrièrs representants de la transmission orala dels contes.
 
Nasquèt en 1929 sul planastèl de Saut, a Munés, prèp de Redoma. Grandiguèt pas; çò que fa que, dròlle, podiá pas anar ajudar la familha a trabalhar los camps. Alara, acompanhava los papets a gardar los tropèls e s’ocupava de las bèstias: “Tot m’apassionava: la natura, las plantas, las bèstias e sustot la tradicion d’aqueste pichon país. Agèri l’astre de viure mon enfança amb los dos pepins, lo pepin del Clat e lo pepin de Campanhan. Me contèron quantitat de contes ancians, remembres de trabalh e de vida vidanta.”, çò diguèt a La Dépêche.
 
Foguèt una vertadièra mina pels collectaires de memòria populara dels ans 1970: sos racontes son represes dins La tradition orale du conte occitan: les Pyrénées audoises (PUF, 1973-75), Cinq contes populaires du Pays de Sault (Atelier du Gué, 1979), e, en 2009, dins lo libre Contes et souvenirs (ACCES).
 
Los responsables d’aquesta associacion locala escriguèron: “Èra l’ivèrn. Cal aver de temps per la velhada. Tot lo mond escotava, la familha, qualques amics. Fasiam un vin caud sovent, quand fasiá freg. Lo contaire èra al mitan, las chiminièras èran nautas e èrem a l’entorn. Los enfants li disián: ‘Conta-nos Joan-l’Orset, lo Pescaire…’. Las sabiam de per còr, mas preniam autant de plaser lo vinten còp coma lo primièr, sabi pas perqué! Disiá pas jamai de non, èra totjorn prèst. ‘Un còp…’, çò veniá e èra partit.”
 
En 2011, li foguèt remesa la medalha de Chivalièr de las Arts e de las Letras, primièr còp que la distincion èra obtenguda per un tenent de la tradicion orala! Lo GARAE a fach dos DVD, Dins la nuèit de las paraulas, que veson lo Pèire Pous contar dos dotzenats d’istòrias: Jan l’Orset;Jan le Piòt;Lo lhop, el reinard e el peissonièr; El polh e el reinard; Lo lhop trompat; …
 
En 2016, los calandrons de Carcassona dediquèron lor espectacle de l’an als contes de Pèire Pous. Es amb una granda emocion que descobriguèt sus l’empont del Teatre de Carcassona dos centenats de pichons qu’interpretavan sas istòrias dins la lenga del país. D’unes l’èran anats véser e entrevistar dins son vilatjòt.
 
Lo poèta Bruno Peiràs, que lo rescontrèt en aquela escasença, escriu: “Aquel òme èra un personatge de sos contes e un tresaur de memòria e d’umanitat. Amb el es un tresaur de nòstra lenga, de nòstra literatura orala, de nòstra cultura que desapareis”.
 
 
 
 
Alan Roch