Lo 28 d’octòbre de 1981, fa uèi 40 ans, se ganhèt en Larzac un combat de dètz ans contra l’espandiment d’un camp militar. A partir d’aquel moment, aquel país occitan, conegut mai que mai per la produccion del formatge de Ròcafòrt, venguèt tanben famós per la resisténcia dels ans 1970 que menèt Occitània a las primièras paginas dels mèdias per sa lucha contra l’estat.
 
En 1970, lo ministre de la defensa francés Michel Debré crompèt per l’armada francesa lo Plan de Canjuers (Draguinhanenc), de 35 000 ectaras, per i far un poligòn militar de tir. E mai, a Canjuers, l’estat francés evacuèt de fòrça lo vilatge de Bròva de 1970 a 1972. E voliá far puèi, aut o bas, la meteissa causa sul Causse de Larzac. Aquel segond camp de tir en Occitània provocariá la pèrda de 107 tenements agricòlas, de 25 000 fedas, d’1,3 milion de tonas de lach e de damatges economics e ecologics irreparables. Los 107 proprietaris de Larzac volguèron pas vendre lors proprietats, e en 1971 tota Occitània los sostenguèt.
 
Organizèron una tractorada de Rodés a Orleans, e a París empliguèron la Tor Eiffel amb de fedas. Lo movement Lucha Occitana desvolopèt l’activisme e, a partir de 1973, organizèt de recampaments nombroses e d’accions de divèrses cantautors occitans, que lor cima foguèt l’eveniment sonat “Gardarem lo Larzac”, amb 100 000 personas recampadas, dont lo quite François Mitterrand, lo pacifista Joseph Lanza del Vasto, los salariats de Lip e mai de representants dels indians nòrd-americans, dels sindicats e dels nacionalistas còrses e irlandeses. Amb aquela pression, en 1978 èran vendudas solament 1500 de las 13 000 ectaras necessàrias al projècte.