Me remembri fòrt plan del passatge de Pèire Boissièra dins mas classas d'occitan en collègi (del temps qu'encara n'aviái, amb lo merdièr neoliberal impausat pel Blanquer e sos mariòls administratius).

Pèire Fasiá fabregar d'instruments e jogar de musica tradicionala amb de plantas e d'objèctes simplasses de la vida vidanta.

Cantava un pauc del biais (meravilhós) del grand Renat Jurièr, un biais autentic e tradicional, pro interessent per interpretar los trobadors, mas mai que tot los poètas barròcs, coma Larrada o Godelin. Un òme simple e bon, e un artista tant umil coma preciós !

Pèire Boissièra èra pèr ieu un òme important del reviscòl occitan. Se vesiá pas gaire dins los mediàs mas jogava un ròtle important e de nauta valor. Collectaire de tria aviá un gost plan segur, èra plan clarvesent per quant a las cansons que donava en espectacle : sens de l’artistic e sens pedagogic intimament ligats. Qualitat de la votz, de son parlar ; la sobrietat de son acompanhament musical permetiá d’ausir plan, de comprene plan, de gostar plan las paraula e lor expressivitat, delai lo sens. Cantaire de velhadas ruralas mas tanben de concerts renaissantistas, sabiá fòrt plan far los ligams que caliá entre los dos publics. Un vertadièr cantaire « folcloric », al sens pus nòble del mot, tot al rebors de son sens dins l’ideologia unitarista franchimanda, que diriá d’el, dins lo melhor dels cases qu’èra un passeur. Autra asenada d’aquesta ideologia, plan luteciana, reductritz e falsa. Coma disiá Meschonnic a prepaus de la traduccion, es pas lo fach de passar qu’es important, es dins quin estat lo tèxte arriba de l’autre costat. Boissièra èra un excelent cantaire folcloric coma n’i a tantes pertot dins lo monde : son eles que los grands artistas de la world music van veire quand an besonh de tornar a las raices. Coma n’avèm de mens en mens en çò nòstre. Se ditz que los cementèris son comols de monde indispensables, per se trufar. E ben ieu disi de òc, de monde coma Boissièra son indispensables e se’n tròba pas de remplaçants coma al rugbí o dins los ministèris. Es pas una fonccion o una profession, cantaire folcloric, es d’ingeneria complexa, la de tota una vida, qu’es sa formacion, e es la vida meteissa qu’es son sol tèma. Es primièr per lo cantaire folcloric qu’ai lançat lo neologisme – qu’es de mal revirar en occitan – d’œuvrier, qu’agradèt a unes militants d’esquèrra, normal, mas qu’oblidan lo folclòre. Coma lor manca un mot, dison – aquò marca melhor – « cultura antropologica ». Çò que lor fa pas comprene melhor las causas. Arribar al nivèl d’un bon cantaire folcloric es l’abotiment màger per un cantaire o per un musician. Es un dels pus polits mestièrs del monde. Adiu l’amic !
C Sicre, ambe los aimables conselhs de Joan e Nicola Sibille (Carrefour Culturel A.Bernard)

Pèire Boissièra èra pèr ieu un òme important del reviscòl occitan. Se vesiá pas gaire dins los mediàs mas jogava un ròtle important e de nauta valor. Collectaire de tria aviá un gost plan segur, èra plan clarvesent per quant a las cansons que donava en espectacle : sens de l’artistic e sens pedagogic intimament ligats. Qualitat de la votz, de son parlar ; la sobrietat de son acompanhament musical permetiá d’ausir plan, de comprene plan, de gostar plan las paraula e lor expressivitat, delai lo sens. Cantaire de velhadas ruralas mas tanben de concerts renaissantistas, sabiá fòrt plan far los ligams que caliá entre los dos publics. Un vertadièr cantaire « folcloric », al sens pus nòble del mot, tot al rebors de son sens dins l’ideologia unitarista franchimanda, que diriá d’el, dins lo melhor dels cases qu’èra un passeur. Autra asenada d’aquesta ideologia, plan luteciana, reductritz e falsa. Coma disiá Meschonnic a prepaus de la traduccion, es pas lo fach de passar qu’es important, es dins quin estat lo tèxte arriba de l’autre costat. Boissièra èra un excelent cantaire folcloric coma n’i a tantes pertot dins lo monde : son eles que los grands artistas de la world music van veire quand an besonh de tornar a las raices. Coma n’avèm de mens en mens en çò nòstre. Se ditz que los cementèris son comols de monde indispensables, per se trufar. E ben ieu disi de òc, de monde coma Boissièra son indispensables e se’n tròba pas de remplaçants coma al rugbí o dins los ministèris. Es pas una fonccion o una profession, cantaire folcloric, es d’ingeneria complexa, la de tota una vida, qu’es sa formacion, e es la vida meteissa qu’es son sol tèma. Es primièr per lo cantaire folcloric qu’ai lançat lo neologisme – qu’es de mal revirar en occitan – d’œuvrier, qu’agradèt a unes militants d’esquèrra, normal, mas qu’oblidan lo folclòre. Coma lor manca un mot, dison – aquò marca melhor – « cultura antropologica ». Çò que lor fa pas comprene melhor las causas. Arribar al nivèl d’un bon cantaire folcloric es l’abotiment màger per un cantaire o per un musician. Es un dels pus polits mestièrs del monde. Adiu l’amic !
C Sicre, ambe los aimables conselhs de Joan e Nicola Sibille (Carrefour Culturel A.Bernard)

Pèire Boissièra èra pèr ieu un òme important del reviscòl occitan. Se vesiá pas gaire dins los mediàs mas jogava un ròtle important e de nauta valor. Collectaire de tria aviá un gost plan segur, èra plan clarvesent per quant a las cansons que donava en espectacle : sens de l’artistic e sens pedagogic intimament ligats. Qualitat de la votz, de son parlar ; la sobrietat de son acompanhament musical permetiá d’ausir plan, de comprene plan, de gostar plan las paraula e lor expressivitat, delai lo sens. Cantaire de velhadas ruralas mas tanben de concerts renaissantistas, sabiá fòrt plan far los ligams que caliá entre los dos publics. Un vertadièr cantaire « folcloric », al sens pus nòble del mot, tot al rebors de son sens dins l’ideologia unitarista franchimanda, que diriá d’el, dins lo melhor dels cases qu’èra un passeur. Autra asenada d’aquesta ideologia, plan luteciana, reductritz e falsa. Coma disiá Meschonnic a prepaus de la traduccion, es pas lo fach de passar qu’es important, es dins quin estat lo tèxte arriba de l’autre costat. Boissièra èra un excelent cantaire folcloric coma n’i a tantes pertot dins lo monde : son eles que los grands artistas de la world music van veire quand an besonh de tornar a las raices. Coma n’avèm de mens en mens en çò nòstre. Se ditz que los cementèris son comols de monde indispensables, per se trufar. E ben ieu disi de òc, de monde coma Boissièra son indispensables e se’n tròba pas de remplaçants coma al rugbí o dins los ministèris. Es pas una fonccion o una profession, cantaire folcloric, es d’ingeneria complexa, la de tota una vida, qu’es sa formacion, e es la vida meteissa qu’es son sol tèma. Es primièr per lo cantaire folcloric qu’ai lançat lo neologisme – qu’es de mal revirar en occitan – d’œuvrier, qu’agradèt a unes militants d’esquèrra, normal, mas qu’oblidan lo folclòre. Coma lor manca un mot, dison – aquò marca melhor – « cultura antropologica ». Çò que lor fa pas comprene melhor las causas. Arribar al nivèl d’un bon cantaire folcloric es l’abotiment màger per un cantaire o per un musician. Es un dels pus polits mestièrs del monde. Adiu l’amic !
C Sicre, ambe los aimables conselhs de Joan e Nicola Sibille (Carrefour Culturel A.Bernard)

Aquí un polit omenatge per un occitanista de tria.
Mas ieu auriái escrich :
"cantaire, collector, formator, realizator".
Soi pas mai dins lo còp, internet m'a desquilhat.
Tot çò que pòdi afortir, e serai pas lo sol, es qu'un còp èra se pagava la talha al collector ("coletó"), un jorn de fièra dins una sala de la comuna.

Mas enfin sabi pas se cal diferenciar, en òc, lo que fa de collècta amb lo que fa de collectatge.... lo perceptor e l'etnograf. Benlèu.
Ane ! cal èsser plan sabent d'uèi per parlar occitan, es devengut una lenga eleitista,, un pauc coma o foguèt lo francés dins los salons de las preciosas. I cal permejar.
Apondrai que soi acostumat a me fisar de totes mos diccionaris, me tenon companha.

PS : tant que vos ai, val mai dire compilator ? o compilaire ?