Danemarc a demandat perdon per una experiéncia sociala falhida que faguèt sus 22 enfants groenlandeses dins los ans 1950. La primièra ministra, Mette Frederiksen, a demandat perdon cara e cara als sièis d’eles que son totjorn vius e an recebut una compensacion economica equivalenta a 33 600 èuros, çò rapòrta la BBC. Dins un eveniment al Musèu Nacional de Danemarc, Frederiksen diguèt als sièis septuagenaris que caliá “assumir la responsabilitat”. Dins aquel sens lor diguèt: “Çò que patiguèretz foguèt mal fach. Foguèt inuman. Foguèt injust. E foguèt pròpri de personas sens còr”.
 
En 1951, 22 enfants inuits d’entre 5 e 8 ans foguèron separats de lors familhas e mandats en Danemarc. Lor avián promés qu’aprendrián lo danés e que tornarián en Groenlàndia per far partida del futur elèit de l’illa car vendrián de “modèls” per unir las culturas danesa e inuit. Mas en realitat foguèron totjorn separats de lors familhas, perdèron lor lenga mairala e patiguèron de serioses problèmas d’identitat. Enfin, 16 enfants foguèron internats dins un orfelinat de Groenlàndia e los autres 6 foguèron donats en adopcion a de familhas danesas.
 
Una enquista facha sus aquel fach a conclús que la majoritat d’aqueles enfants desvolopèron de trebolaments de santat mentala e de dependéncias de drògas o d’alcòl.
 
Demest los testimoniatges dels subrevivents, nos a tirat l’atencion lo cas de Gabriel Schmidt, de 77 ans, qu’explica quora coneguèt son paire en plena adolescéncia: “Me remembri quand la directritz [de l’orfelinat] me diguèt: “Uèi vesitarem ton paire”. Li demandèri: “Ai un paire?”. Schmidt se recòrda que, quand lo rescontrèt, son paire quitava pas de plorar. Se passegèron ensems, mas poguèron pas comunicar. “Parlava en groenlandés. Comprenguèri pas res e li respondèri en danés. Foguèt fòrça trist”, çò explica. Net e clar, l’òme soslinha als jornalistas de la BBC que “la tòca èra d’assimilar los estils de vida dels groenlandeses al modèl danés” mas que “las tradicions e la cultura localas foguèron pas tractadas amb respècte”.
 
De remarcar tanben lo testimoniatge de Kristine Heinesen, de 76 ans: “Perdèri ma familha, la lenga, la cultura. Tot aquò o ai pas agut pendent mon enfança”.