L’esquèrra tradicionala italiana ditz que Grillo es de drecha e un fenomèn mediatic semblable a Berlusconi. Berlusconi ditz que Grillo es l’extrèma esquèrra, dirèctament. Los jornals lo qualifican de populista, sovent amb un mescladís de paur e d’irritacion. Grillo a escomés tota la classa politica italiana e a capitalizat l’indignacion contra la crisi, contra la corrupcion e contra l’Union Europèa. E o a fach en volent pas participar a la campanha electorala oficiala, e sens accedir quitament a una sola entrevista en cap de television. Es un fenomèn estonant que los politicians tradicionals sabon pas encara cossí tractar, mas qu’a ja capitat de ganhar las eleccions.

Grillo s’es pas manco presentat a las eleccions oficialament. Fa qualques ans, aguèt un accident de veitura que i moriguèron tres personas, e que foguèt considerat un omicidi involontari. E aquò l’inabilitèt per tota carga publica. Ça que la, el ditz que lo sieu movement a pas de besonh de caps e qu’a pas cap d’interès de sèire dins lo Parlament. Aquela actitud a fòrça de veire amb la victòria electorala: an votat per el de gents fatigadas e desencantadas del sistèma politic. D’esquèrra majoritàriament, segon los sondatges, mas tanben de drecha. L’estonament en Itàlia e en Euròpa es enòrme.
 
En Euròpa, mai que d’estonament, i a de paur. Après la paur d’un govèrn de Syriza en Grècia, creis subit la paur del malgovèrn immediat en Itàlia e d’una possibla creissença, encara mai fòrta, del Movement Cinc Estelas.
 
Aquel movement nasquèt lo 8 de setembre de 2007. Tres cents cinquanta mila personas signèron un manifèst en exigissent que los politicians condemnats e quitèsson lo parlament. Las institucions volguèron pas escotar la proposicion e, tot bèl just, d’ailà sorgiguèt l’idèa de far un partit diferent. Causiguèron las cinc estelas coma simbòl de las cinc revendicacions principalas: d’aiga publica e non privatizada, mobilitat e transpòrt sostenable, desvolopament, ecologia, Internet gratuit per totes. Dison que son pas cap de partit e qu’o seràn pas jamai, mas an ja sofèrt de qualques scissions venent de mond qu’afirman que i a pas cap de democracia intèrna e que denóncian lo comic genoés coma un “Berlusconi esquerrista”. Mas a las eleccions, los devesits an atengut de resultats inapreciables del temps que Grillo fasiá capvirar tot lo sistèma dels partits italians.
 
L’accion dels estelats dins lo Parlament es una incognita, a l’ora d’ara. Dins lo lor programa electoral, i a la convocacion d’un referendum sus l’èuro, la retirada dels salaris actuals als politicians, la creacion d’una banca nacionala o la creacion de juradas popularas per perseguir los politicians restacats a la corrupcion. Son de proposicions que, malgrat aquel excellent resultat, Grillo poirà pas menar a tèrme se forma pas govèrn amb qualqu’un. Vaquí lo primièr problèma important. Lo Partit Democratic, una esquèrra tradicionala, a ja anonciat que vòl formar govèrn e Grillo e los sieus auràn de decidir s’o permeton.
 
En Itàlia, totes los jornals coïncidisson per parlar d’un país “ingovernable” e pronostican de nòvas eleccions. E a Brussèlas, literalament, se meton a tremolar quand comparan lo succès de Grillo amb la revirada d’aquel primièr ministre qu’avián impausat sens eleccions ni legitimitat, lo Professor Mario Monti.