Cada dissabte, gràcias a Clamenç Pech, presentarem dins Jornalet un personatge istoric del país nòstre, extrach de la cronica de Ràdio Occitània ”L’occitan del jorn”, que se difusa de diluns a divendres dins l’encastre de l’emission “L’ora del tè” entre 17h e 18h.

Se ditz sovent que l’Edat Mejana, comparada a la Renaissença, èra un periòde escurantista, reborsièr… Ermengarda de Narbona vos ven provar l’invèrs. Aquela aristocrata occitana seriá nascuda entre 1127 e 1129. Foguèt lèu orfanèla de paire, a l’atge de cinc ans, quand lo vicomte Aimeric IId foguèt tuat a la batèsta de Fraga que se concluguèt sus una victòria del rei Anfós Ir d’Aragon suls Almoravids. A aquel moment Ermengarda viu amb sa mièja sòrre Ermessinda, encara mai jova.
 
Coma del temps dels romans o encara dels visigòts, Narbona es un endret central. La vescomtat de Narbona ocupa una plaça estrategica dins aquel espaci ont los ostals de Tolosa o Barcelona s’afrontan dins una guèrra d’influéncia. Los vescomtes de Narbona càmbian frequentament de camp, segon los interèsses e la conjontura del moment. La quita succession del paire d’Ermengarda foguèt l’objècte de cobesença de la part del comte Anfós Jordan de Tolosa qu’ensagèt de s’apoderar de la vescomtat de Narbona. Aquò menèt a una coalicion bailejada pel Raimond Berenguièr de Barcelona, que li desagradava de veire Narbona tombar entre las mans de Tolosa. Abans d’aver quitament començat d’exercir lo poder, la jove Ermengarda èra ja una personalitat d’importància.
 
Ermengarda ocupèt doncas un ròtle central, tant coma son fèu. Atal, dins las guèrras baucencas, guèrras qu’opausèron los senhors provençals als senhors catalans, s’empleguèt a la conclusion d’aquelas guèrras en prenent las parts de Barcelona.
 
Coma dins bon nombre de capitalas feudalas, la cort d’Ermengarda èra rafinada. La proteccion e lo mecenat de trobadors èra una tradicion que remontava a las debutas del movement. Per remembrança, se Guilhem IX d’Aquitània es lo primièr trobador atestat, se pensa que las originas del trobar se situan al sègle X. Qué que ne siá, Narbona es una de las corts explicitament mençonadas amb la de Peitieus e Ventadorn. Al moment qu’Ermengarda govèrna Narbona, la poesia lirica occitana es a son apogèu. Segon l’istoriana Jacqueline Caille, Ermengarda aguèt de mençons positivas de sos contemporanèus qu’atèstan de son ròtle actiu de mecèna.
 
Mentre que lutèt tota sa vida per preservar sa vila e sa familha de las atacas e traïsons exterioras, son pièger auvari vendrà justament d’aquela familha. Sens enfant, Ermengarda causiguèt son nebot Pedro de Lara per li succedir. Mas sa tanta èra encara en plaça quand comencèt ja de se comportar coma lo senhor en exercici. La faguèt exilar e moriguèt soleta en Rosselhon en 1196. Sa sepultura se tròba a la comandariá templièra del Mas Dieu, al ras de Perpinhan.
 
 
 
 
Clamenç Pech