Aquela òbra màger de Javaloyès es un roman que ten de compausants clarament autobiografics. L'òra de partir conta en primièra persona lo caminament d’un dròlle de 12 ans que deu fugir Argeria en plena guèrra d’independéncia e es aculhit per de parents luènches dins los Pirenèus gascons. Lo relat presenta los dobtes d’un enfant que sap pas se deu partir o demorar, e mòstra las terrors inconfessablas d’un enfant pres de panica après los atemptats paramilitars franceses de l’OAS e las atacas independentistas de l'ALN. En mai d’aquò, lo jove protagonista comença de descobrir las cridas sexualas de son còrs preadolescent dins l’encastre d’una escòla repressora e autoritària. Tot comptat e rebatut se passa al sen de doas familhas, la d’origina en Argeria e la d’aculhença en Occitània, ont lo silenci es sovent mai eloquent que las paraulas.
JAVALOYÈS, Sèrgi. L’hora de marxar (traduccion de Jordi Suïls). Pagès Editors, 2015. 190 paginas. 17 èuros.
JAVALOYÈS, Sèrgi. L’heure de partir (traduccion de Guy Latry). Fédérop, 2008. 240 paginas. 18 èuros.
Etiquetas
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Ua informacion simpla : aqueste roman qu’ei estat arrevirat en francés (L’Heure de partir prumèra edicion a las edicions Cairn, seconda edicion a las edicions Fédérop), en catalan Pagès edicions e en snglés à Francis Boutle Publishers a Londres.
#4 Çò segur es que los autors occitans actuals, actius, non sèm centenats a veire unas de las nòstras òbras editadas quatre còps de tira. Se pòt al mens considerar qu'es una òbra qu'agrada fòrça, relativament a la dimension del nòstre lectorat. Podèm parlar d'un relatiu "succès de librariá" Quantitativament, non es discutible. La qualitat, ela, es tant relativa a la sensibilitat e las afinitats eventualas del lector que tot çò peremptòri nos daissa perplèxe : sèm d'acòrdi subre aqueste punt.
#3 Qu'ei precisament çò qui contèsti : Ahortir que sia un cap d'òbra de la literatura occitana deu sègle vintau....Non disi pas qu'ei un maishant libe, que l'èi lejut dab plaser, mes que'm tesica aqueth biaish de parlar de cap d'òbra de faiçon peremptòri! Francament, shens aver arren contre l'autor ni l'editor tanpauc, non vedi pas en qué L'òra de partir e seré un cap d'òbra....ensagem totun d'estar objectius...e exigents dab la nosta literatura! Qu'ei un bon libe, mes per jo segurament pas un cap d'òbra, e que soi segur lo quite autor e seré embarrassat per un tau jutjament.
#2 Per èsser estat fòrça diplomat en sciéncias experimentalas puèi en literatura (estrictament occitana sonque) demòri tostemps perplèxe davant qualqu'un(a) qu'afortís "aiçò es un cap dìbra, aquò non val pas grand causa", coma se s'agissiá de donadas objectivas, mesurablas e verificablas ; en pauc de mots "causas que se SABON". Òr en lètras, tastam a la qualitat (eventuala) que non pas a la quantitat (que ela, es mesurabla l'objectivitat e la verificacion. A partir d'aqueste constat, davant un libre qu'ai agut plaser de lo legir, parli d'un "bon libre", dins la mesura que m'es estat "bon" de lo legir, que non pas fastigós ni alassant. Aquò es donc complètament relatiu a ma sensibilitat, coma a la de totòm. Ni mon doctorat de letras occitanas ni ma qualificacion a la mestresa de conferéncia non m'autorizan a ne pretendre SABER mai. A partir d'aquí, una cèrta umilitat me sembla necessària per parlar d'un libre, que semble bon o non.
Ai agut de plaser a legir "L'ora de partrir" : m'es donc estat un bon libre. Visiblament, non n'avètz tragut tant de plaser coma ieu. Bon, o es estat "per ieu", e non o es estat "per vos". Non parlan, tals punts de vista, de çò qu'ES lo libre, mas de çò que n'avèm esprobat. Ni mai, ni mens.
Qué pensar de çò qu'unes diràn "un cap d'òbra" e d'autres "un libre sense interès" ? E pièger encara : qué pensar (e donc, qué dire) d'un libre que nos es estat bon a un moment, e qu'a una autre o a qquitat d'èsser, abans, benlèu, de nos tornar tardièrament semblar bon ? Convidi a la circonspeccion, sense vos voler ofensar…, per respècte per l'autor, S. Javalòyes (ja qu'aquò es, totun, una bèla capitatda, a l'escala de las Lètras nòstras), e per respècte de la vertat objectiva, que sempre nos escapa, mai que mai en literatura en general.
#1 Ne cau pas passar mesura tanpauc, qu'ei luenh d'estar un cap d'òbra totun! Qu'avem tendéncia a susevaluar la nosta literatura en per'mor deu son flaquèr editoriau...La qualitat de ''l'òra de partir'' qu'ei relativa, nada fauta ( e urosament!) e bona lenga gràcia a Romieu e la soa armada de correctors, qu'ei causa sabuda, tà çò d'aute, estossi estat publicat en francés, n'auré pas hèit gran brut deu men punt de vista.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Ua informacion simpla : aqueste roman qu’ei estat arrevirat en francés (L’Heure de partir prumèra edicion a las edicions Cairn, seconda edicion a las edicions Fédérop), en catalan Pagès edicions e en snglés à Francis Boutle Publishers a Londres.
#4 Çò segur es que los autors occitans actuals, actius, non sèm centenats a veire unas de las nòstras òbras editadas quatre còps de tira. Se pòt al mens considerar qu'es una òbra qu'agrada fòrça, relativament a la dimension del nòstre lectorat. Podèm parlar d'un relatiu "succès de librariá" Quantitativament, non es discutible. La qualitat, ela, es tant relativa a la sensibilitat e las afinitats eventualas del lector que tot çò peremptòri nos daissa perplèxe : sèm d'acòrdi subre aqueste punt.
#3 Qu'ei precisament çò qui contèsti : Ahortir que sia un cap d'òbra de la literatura occitana deu sègle vintau....Non disi pas qu'ei un maishant libe, que l'èi lejut dab plaser, mes que'm tesica aqueth biaish de parlar de cap d'òbra de faiçon peremptòri! Francament, shens aver arren contre l'autor ni l'editor tanpauc, non vedi pas en qué L'òra de partir e seré un cap d'òbra....ensagem totun d'estar objectius...e exigents dab la nosta literatura! Qu'ei un bon libe, mes per jo segurament pas un cap d'òbra, e que soi segur lo quite autor e seré embarrassat per un tau jutjament.
#2 Per èsser estat fòrça diplomat en sciéncias experimentalas puèi en literatura (estrictament occitana sonque) demòri tostemps perplèxe davant qualqu'un(a) qu'afortís "aiçò es un cap dìbra, aquò non val pas grand causa", coma se s'agissiá de donadas objectivas, mesurablas e verificablas ; en pauc de mots "causas que se SABON". Òr en lètras, tastam a la qualitat (eventuala) que non pas a la quantitat (que ela, es mesurabla l'objectivitat e la verificacion. A partir d'aqueste constat, davant un libre qu'ai agut plaser de lo legir, parli d'un "bon libre", dins la mesura que m'es estat "bon" de lo legir, que non pas fastigós ni alassant. Aquò es donc complètament relatiu a ma sensibilitat, coma a la de totòm. Ni mon doctorat de letras occitanas ni ma qualificacion a la mestresa de conferéncia non m'autorizan a ne pretendre SABER mai. A partir d'aquí, una cèrta umilitat me sembla necessària per parlar d'un libre, que semble bon o non.
Ai agut de plaser a legir "L'ora de partrir" : m'es donc estat un bon libre. Visiblament, non n'avètz tragut tant de plaser coma ieu. Bon, o es estat "per ieu", e non o es estat "per vos". Non parlan, tals punts de vista, de çò qu'ES lo libre, mas de çò que n'avèm esprobat. Ni mai, ni mens.
Qué pensar de çò qu'unes diràn "un cap d'òbra" e d'autres "un libre sense interès" ? E pièger encara : qué pensar (e donc, qué dire) d'un libre que nos es estat bon a un moment, e qu'a una autre o a qquitat d'èsser, abans, benlèu, de nos tornar tardièrament semblar bon ? Convidi a la circonspeccion, sense vos voler ofensar…, per respècte per l'autor, S. Javalòyes (ja qu'aquò es, totun, una bèla capitatda, a l'escala de las Lètras nòstras), e per respècte de la vertat objectiva, que sempre nos escapa, mai que mai en literatura en general.
#1 Ne cau pas passar mesura tanpauc, qu'ei luenh d'estar un cap d'òbra totun! Qu'avem tendéncia a susevaluar la nosta literatura en per'mor deu son flaquèr editoriau...La qualitat de ''l'òra de partir'' qu'ei relativa, nada fauta ( e urosament!) e bona lenga gràcia a Romieu e la soa armada de correctors, qu'ei causa sabuda, tà çò d'aute, estossi estat publicat en francés, n'auré pas hèit gran brut deu men punt de vista.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari