Cada dissabte, gràcias a Clamenç Pech, presentarem dins Jornalet un personatge istoric del país nòstre, extrach de la cronica de Ràdio Occitània ”L’occitan del jorn”, que se difusa de diluns a divendres dins l’encastre de l’emission “L’ora del tè” entre 17h e 18h.

 
Vos demandi perdon per avança per aquel rasonament un pauc capillotractat… mas fin finala, se i pensam plan, poiriam comparar los trobadors a de rockstars contemporanèas. Lo rei d’entre totes, solide que seriá lo primièr atestat, a saber Guilhèm IX, lo nòstre Elvis d’ostal. E mai l’òbra que nos daissèt siá puslèu magra, n’es pasmens rica. Quand tornam legir l’edicion de son òbra per Katy Bernard (entitolada Lo non-res e la jòia) avèm l’impression d’aver afar amb un edonista capable d’èsser tan pebrat coma elegiac… Vos poirà tirar la lagrema tant aisidament coma vos poirà far cacalassar amb sas istòrias de mestressas e de gats. Ne disi pas mai, vos daissi descobrir.
 
N’i a dos autres qu’an retengut l’atencion dels cercaires a travèrs de temps. Dos autres de l’estil e del percors de vida diametralament opausats. A man esquèrra, lo fièr escolan del Trobar dels protectors nombroses dont una cèrta Alienòr d’Aquitània. A man esquèrra, lo cavalièr carpinhaire que prestèt son espasa a l’un e a l’autre. L’un se retrobèt al paradís dins lo raconte de l’infèrn de Dante. L’autre se retrobèt tot simplament en… infèrn ! Atal dintrèron dins l’istòria Bernat de Ventadorn e Bertran de Born.
 
L’un qu’auriá mai que mai semblat un Paul McCartney amb son costat estakanovista e vodat a son art. L’autre auriá mai que mai d’aires de Mick Jagger, subretot quand explica dins un tèxte que la prima es la sason ideala puèi qu’es la sason que tornan prene las batèstas… Un pauc coma quand los Rolling Stones cantavan “Street Fightin’ Man”, en explicant qu’arribava l’estiu, periòde ideal per s’anar batre per carrièras.
 
Se Bertran de Born aviá viscut a la nòstra epòca, auriá pogut compausar una cançon coma “Sympathy for the Devil”, se seriá plan pogut trasgetar dins totes los senses, en d’autres tèrmes adoptar la coregrafia costumièra de Mick the Lick. Bernard de Ventadorn auriá pogut escriure un album concèpte de la mena del “Sergent Pepper”… En d’autres termes, un universitaire onèst poirà dire que los trobadors son totjorn d’actualitat e que las palancas amb la cultura pòp son absoludament possiblas. Après, cal pas exagerar tanpauc… Clara d’Andusa se pòt pas comparar a Vitaa, e mai la sola òbra que nos demòra siá una cançon ont se planh de l’abséncia de son amant. Jaufre Rudèl es pas tanpauc Roch Voisine, e mai l’un inventèsse l’amor de lonh e l’autre se planga de la partença de son amor de vacanças.
 
 
 
 
Clamenç Pech