Se jamai avètz pensat en la possibilitat reala de l’existència d’un ciborg, çò es un uman amb de parts non umanas dins son còrs, la sciéncia es a mand de la realizar après far créisser de pèl umana viva sus un det robotic. Aquò vòl dire que sèm mai pròches d’aquela fantasia, plan mai que çò que pensàvem.

La sciéncia es pas totjorn positiva o negativa. Tot depend de la tòca finala. Mas pensar qu’un còp i pòt aver de robòts amb de pèl umana, de mal diferenciar exteriorament dels umans, fa un pauc paur. Ara una còla de cercaires de l’Universitat de Tòquio a pogut far créisser de pèl umana viva sus un det robotic. E la tòca d’aquel experiment scientific es pas autre —los scientifics se n’amagan pas— que de poder bastir lèu de robòts amb de pèl umana que semblan umans mas que son sonque de maquinas.
 
 
De robòts plan realistas
 
Per ansin, la tòca d’aqueles cercaires foguèt de poder demostrar que se poiriá bastir tanben de robòts plan realistas, çò es de robòts amb de pèl umana viva sus lor còrs robotic. Per o far faguèron aquel experiment. Segon los cercaires, s’un jorn se voliá trapar de robòts doctors o trabalhadors industrials amb una semblança umana, caliá primièr saber se podiá créisser de pèl umana sus un robòt.
 
La còla de cercaires foguèt dirigida totjorn per Shoji Takeuchi, e publiquèron la resulta d’aquel experiment scientific dins lo numeric Matter.  Per far créisser la pèl umana, los scientifics introduguèron lo det robotic dins una mescla de collagèn e de cellulas de pèl umana. La mescla foguèt lo primièr jaç d’una basa que conteniá tanben de cellulas de pèl conegudas amb lo nom de fibroblastas.
 
Aquela mescla tenguèt puèi un autre jaç de pèl umana, fins que lo det robotic foguèsse totalament capelat. Puèi los cercaires ajustèron un liquid amb de cellulas umanas de queratinocits sul det, qu’ajudèt a formar la pèl extèrna del det robotic. Dos setmanas après çò que faguèron los cercaires japoneses, la pèl aviá crescut de qualques millimètres coma foguèsse de pèl umana.
 
D’autre latz, aquela pèl de laboratòri èra pro fòrta e flexibla per suportar los movements dels dets e de la man robotica. Foguèt tanben tras qu’estonant de descobrir que quand los cercaires copèron la pèl e puèi i ajustèron un pauc mai de collagèn, las cellulas fibroblastas gariguèron de tot en tot la nafradura soletas, e una setmana apuèi lo det èra garit.
 
Segon los cercaires japoneses que realizèron aquel experiment, sa resulta dobrís la pòrta a la creacion de ciborgs plan realistas. “La resulta d’aquel experiment es plan interessanta, çò diguèt Ritu Raman, engenhaire del MIT (Massachussets Institute of Tecnology, als Estats Units), e es a l’encòp un pas de gigant vèrs la creacion venenta de robòts realistas”.
 
“Emplegar de material biologic es tras qu’ordinari, çò apondèt Raman, pr’amor qu’aquel tipe de material pòt sentir e s’adaptar plan melhor a l’environament. E amb aquò ara ja podèm bastir de robòts amb de cellulas nerviosas que pòdon far sentir plan melhor als robòts çò que i a a lor entorn”. (Legissètz la seguida).




 

---

Aqueste article es publicat dins Sapiéncia, la revista occitana de divulgacion scientifica, amb la quala Jornalet a un acòrdi de cooperacion.  Podètz legir l'article entièr aicí.