Cada dissabte, gràcias a Clamenç Pech, presentarem dins Jornalet un personatge istoric del país nòstre, extrach de la cronica de Ràdio Occitània ”L’occitan del jorn”, que se difusa de diluns a divendres dins l’encastre de l’emission “L’ora del tè” entre 17h e 18h.

Dins lo campèstre lemosin, li disián “Lo Grand” e èra pas sonque degut a sa granda talha. Nascut en 1913 a Manhac la Vau, en Nauta Vinhana, Georges Guingouin foguèt lo cap d’un dels maquises mai redobtables de França. En 1942, creèt lo còrs dels franctiraires que procediguèron a una longa sèria de sabotatges. A tal punt que Lemosin foguèt chafrat “la petita Russia” pels alemands, segon lo raconte que ne fa France 3 Aquitaine. En junh de 1944, lo qu’èra vengut prefècte del Maquís, capturèt un dels comandants de la division SS Das Reich, çò que permetèt d’alentir son arribada en Normandia.
 
Lo mes d’après, infligiguèt a l’armada alemanda una desfaita militara dins las règlas sul mont Gargan. Lo 21 d’agost, obtenguèt la capitulacion dels alemands estacionats a Lemòtges sens qu’una gota de sang ragèsse. Expliquèt alara qu’o faguèt en pensant als camaradas qu’èran encara empresonats sus plaça. Rapelèt qu’a cada còp que i aguèt una ataca frontala contra las garnisons alemandas, la primièra causa que fasián abans de partir èra d’executar los resistents empresonats. Lo Grand Guerrièr èra tanben un grand umanista.
 
L’après-guèrra foguèt dificila per Georges Guingouin. Elegit cònsol de Lemòtges en 1945, tornèt a son trabalh de regent en 1947. Contràriament al mond qu’avián pas fait la guèrra, li desagradava prigondament la guèrra. I vesián pas res d’eroïc. Son independéncia d’esperit e sas aspiracions autogestionàrias èran coma tantas autras dissonàncias amb la linha del Partit Comunista de l’epòca, mai dispausat a repapiar çò que disiá Iossif Stalin que non pas ensajar de se fargar un comunisme local coma o faguèt Tito en ex-Iogoslavia. Aquò fa qu’èra jos la menaça dobla del regim del Vichèi e del PC de l’epòca, pr’amor que seguissiá pas la linha de Moscòu.
 
En seguida d’un malordit menat per d’ancians collaboradors, tornats en gràcia, mercés a la Guèrra Freja, Guingouin foguèt acusat e mes fòra de causa d’aver menat d’execucions somàrias en lemosin. Ja fòrabandit del PCF, contra lo vejaire de la cèla locala, Guingouin refusèt de lo tornar integrar en escambi de son silenci. En 1998, lo secretari nacional del PCF Robert Hue adreicèt una letra a Guingouin. “Lo PCF assumís la totalitat de son istòria e condemna sens apelacion los comportaments qu’an dolorosament capvirada la vida dels sieus, çò escriguèt, sabèm quins procediments foguèron utilizats e mesuram tota l’injustícia que representa vòstre bandiment”. Guingouin se contentèt d’explicar dins una entrevista que lo comunisme es pas un partit. Moriguèt a Tròias en 2005 e son còrs foguèt sepelit a Sant Geris, dins son país natal.
 
 
 
 
Clamenç Pech