Una jornada occitana ben capitada a Montbrun Boscatge
 
 
Frederic ne somiava, ne parlava, ne tornava parlar, far de Montbrun (Volvèstre) un vilatge occitan per una jornada almens, o avèm fait!
 
Aqueles cantaires mitics, aqueles artistas engatjats, aqueles defensors de la “Lenga Nòstra”, aqueles desvelhaires de consciéncia occitana, les a seguits, les a encontrats, les a escotats, l’an inspirat dins sa vida.
 
Enveja de les acampar per una serada, el l’occitanista engatjat, el le montbrunés que s’es vengut retirar dins son boscatge;
  Tot un simbòl!
 
Una setmana per fargar un primièr projècte, un primièr dorsièr e aquí èra partit per una programacion un pauc fòla a la debuta mas talament estrambordanta.
 
A flor e a mesura dels meses, le projècte s’afina, les dorsièrs de subvencions se garnisson, les elegits contactats, las subvencions votadas, les budgets son corregits, conflats, redusits, per s’acabar en equilibri nos caldrà preparar le repais, mestrejam la garbura, serà doncas una garbura d’estiu!
 
“Una jornada occitana”, caliá motivar le mai de monde possible e perqué pas lançar de corses d’iniciacion a l’occitan le dijòus de ser, discussions, vocabulari, un pauc d’escritura…
 
Presentar un projècte al près dels  mèdias locals o nacionals, de ràdios, de jornalets, difusar l’informacion un pauc pertot dins e fòra le canton, amb cadun que pòrta sa pèira a l’edifici.
 
Una còla de benevòls se maina amb fòrça estrambòrd e òbra per qu’aquela jornada siá una polida capitada, s’agís de salvagardar la “lenga Nòstra”.
 
Montar un capitèl pel repais, un empont jol mercat pel concèrt, sense desbrembar l’estanquet, tot aquò dins le còr de la vila que tot le monde ne posca profieitar .
 
Far las crompas, pelar les legums per la garbura, establir un calendari…
 
La caminada se debanèt plan, les caminaires  se mostrèron motivats per passar una jornada a Montbrun.
 
En debuta de vesprada tota la logistica se botèt en plaça, le canton per la cosina, botar las taulas e las decoracions, tastar la garbura, un còp, dos còps … un pòc mai de sal, de pebre, de pebron, de gras e de confit n’i aviá pro tre la debuta !
 
Rendetz-vos sus la plaça per la visita del vilatge , de la glèisa e del castèl en occitan e en francés (quitament dins una jornada occitana n’i a que comprenon pas l’occitan ). Una vertadièra descobèrta per de nombroses vesitaires. Foguèt una bèla capitada, benlèu se poiriá renovelar per las jornadas del patrimòni.
 
Sus la plaça, las gents se podián ensajar a las quilhas e als jòcs de fusta tot en esperar l’ora de manjar.
 
Un orari un pauc sarrat, que le programa èra plan comol, caliá pas tròp trantalhar, mas se podiá comptar sus tota la còla e tot se tenguèt coma previst.
 
La garbura, la salsissa e le confit, tot èra saborós.
 
Le ventre plen de bonas causas, tot aquel monde s’installèt jol mercat. Qualques unes qu’avián pas manjat aquí s’apondèron, lo mercat cobèrt èra plen, de qué far plaser al Frederic e als organizaires.
 
Èra le moment de cantar, èrem aquí per escotar cantar en tot començar pels pichons de la calandreta de Murèth, la seccion bilingua de Sent Líser e les escolans de Montbrun. Cantar sols, amb les cantaires ancians, les cantaires joves, amb les musicians, una cançon de cadun e acabar amb le Se Canta, l’imne occitan que cantèrem totes amassa, foguèt un vertadièr plaser !
 
Pascale del grop Revelhet pugèt sus l’empont per nos ofrir qualques unas de sas cançons, encara un plan bon moment.
 
Es le moment per Eric Fraj e Morgan son guitarrista  engenhós de nos congostar amb lors composicions de longa data e de novèlas que fan partida del novèl CD. Encara un bon moment.
 
Defòra, la ploja raja, retronís, una mena d’acompanhament pels cantaires, èrem al recès, tot se debanava plan.
 
Le temps se sarrava, se fasiá un pauc tard quand le Claudi Martí e sos musicians  dintrèron  sus la scèna. Una vida a cantar, cançons de contestacion, cançons que parlan de l’amor, cançons de ièr e d’auèi e totjorn la meteissa enveja de partejar un bon moment amb le public. A 80 ans se fa plaser, enregistra el tanben un novèl CD.
 
E defòra dins la nuèit escura, totjorn aquela ploja que tomba a ferrats.
 
Le programa anonciava un bal, les dançaires que s’èran demorats èran prèstes per se lançar sus la pista per se balhar la man, sautar, virar, virolejar, dançar, giga, mazurka, rondèu, fandango…al son de l’aubòi, la craba, l’acordeon e un fum d’autres …
 
Sabiam que le programa èra un pauc pesuc, las gens nos o disian e nos o diguèron en fin de serada. E ja que pensam a l’an que ven amb una jornada occitana dedicada a las artistas femeninas, pensar que deuriam èsser mens ambicioses, aquò será le mai dificil, Frederic pòt aver mila idèas a la minuta!
 
Un bilanç positiu que balha de vam per contunhar. En primièr, la dictada occitana a la fin de genièr, avèm sonque qualques meses per preparar les nòstres calandrons plan motivats.
 
 
 
 
Coco Pouech
La Maison de Montbrun