Lo cineasta francosoís, Jean-Luc Godard, nos quitèt dimars 13 de setembre a 91 ans. Venguèt un dels cineastas mai influents de la “Nouvelle Vague” e son cinèma se caracterizèt per son esperit esquerrista e rebèl, en tot renovar lo cinèma francés e rompre amb lo montatge dich classic.
 
De fach, aquela nòva èrsa aviá dobèrt lo cinèma als realizaires del petit budget en tot popularizar lo cinèma de 16mm. Aital, de joves cinefils qu’escrivián lors criticas dins los Cahiers du Cinéma podián venir realizaires. Es lo cas de Godard, que ne vendriá un representant màger. Demest sos filmes mai famoses trobam Le Mépris [Lo mesprètz] (1963), À bout de souffle [Perdent alen] (1960), Bande à part [Banda a despart] (1964), Pierrot le fou [Pierròt lo caluc] (1965), Alphaville (1965), Sauve qui peut (la vie) [Salve qui poirà (la vida)], (1980) e los dos filmes d’Histoire(s) du cinéma [Istòria(s) del cinèma](1989).
 
Los ans 1960 son l’epòca mai prolifica de Godard, que se trobarà a far de cinèma sul cinèma en tot “capbussar dins lo comentari maoïsta”, çò raportava Zep Armentano dins Jornalet a prepaus del filme Alphaville (1965). Mas justament “sas conviccions politicas, après los eveniments de Mai de 1968 lo faguèron quitar” aquela estapa, çò precisa Armentano a prepaus de la presentacion de son darrièr filme Livred’image [Libre d’imatge] en mai de 2018 a Canas.
 
“Dins lo futur, mos filmes benlèu atenheràn pas quitament las 100 000 entradas, mas aquò èra lo nombre de personas presentas a las funeralhas de Pierre Overney, militant maoïsta francés abatut pel cap del servici de seguretat de l’usina Renault Billancourt en 1972.”, çò diguèt Godard dins aquela presentacion. Aquí, lo cineasta evoquèt egalament lo remembre de Gilles Tautin, un autre militant maoïsta mòrt en junh de 1968, negat dins Sèina en ensajant de fugir una carga de gendarmas antisusmautas. “Vaquí çò qu’es Mai de 68”, çò afirmèt, en fasent un parallelisme amb “los zadistas”.
 
Godard ganhèt l’Ors d’Aur al Festenal de Berlin en 1965 per Alphaville, e dos Orses d’Argent, en 1960 per À bout de souffle e en 1961 per Une femme est une femme [Una femna es una femna]. Recebèt tanben lo Leon d’Aur d’onor en 1982 a la Mòstra de Venècia e lo Leon d’Aur del melhor filme per Prénom Carmen en 1983, lo prèmi de la jurada del Festenal de Canas per Adieu au Langage [Adieu al lengatge] (2014), dos prèmis Cesar d’onor en 1987 e 1998, e un Oscar d’Onor en 2010 coma reconeissença de tota sa carrièra. En 2018 recebèt una Palma d’Aur especiala per Le livre d’image e per tota son òbra al Festenal de Canas.
 
 

Jean-Luc Godard est mort https://t.co/gDLynUc7Tapic.twitter.com/LQ5DXWPgap

— Libération (@libe) September 13, 2022