La davalada de la participacion a las eleccions italianas, de dètz ponches percentuals, es un eveniment que marca una epòca, fòrça mai que la victòria de la drecha dirigida per Giorgia Meloni. Perque parla de prigondas ràbia e desillusion envèrs la politica, amb la quala totes los partits politics deuràn comptar.
 
Òc, d’acòrdi, a ganhat lo partit mai drechista jamai vist en Itàlia. E òc, d’acòrdi, plan probablament aurà una majoritat importanta tant a la Cambra dels Deputats coma al Senat, e mai se baste pas per cambiar la Constitucion. E òc, d’acòrdi, amb tota probabilitat pel primièr còp em Itàlia aurem un (de fach, una) primièr ministre qu’es l’expression d’un partit pòstfaissista. Òc, d’acòrdi, nos devèm inquietar. Mas i a quicòm que risca d’èsser fòrça pièger a l’orizont.
 
Perque d’istoric, dins la victòria de la drecha, se l’agacham de près, i a sustot lo simbolisme. La coalicion, nascuda de l’enen transferiment de vòtes entre los partits que la compausan —de la Lega a Fraires d’Itàlia, après èsser passada fa quatre ans d’Anem Itàlia a la Liga— es totjorn la meteissa qu’a governat Itàlia entre 2001 e 2006 e entre 2008 e 2011. Benlèu nos agradarà pas, mas es una sopa qu’avètz ja manjat. E que la màger part dels italians manjan ja dins las catòrze regions ont governa lo centredrecha.
 
En mai d’aquò, es una coalicion amb una legitimitat electorala plan mai pichona que dins lo passat —12 milions de vòtes, coma en 2018, contra 17 milions en 2008. Totparièr, l’espelida del Movement Cinc Estelas de Campània dins las circonscripcions uninominalas del Senat e las fibrillacions intèrnas a la coalicion, rendon la majoritat de la drecha al palais Madama fòrça mai fragila que çò que sembla, ont un ponhat de parlamentaris pòt cambiar lo destin de la legislatura e far venir malaisit un govèrn de Meloni, se tot aquò èra pas pro compte tengut de la situacion politica e economica de nòstre país.
 
L’eveniment istoric real d’aquestas eleccions es, per tant, un autre. E es l’abstencion d’un tèrç de l’electorat, una abstencion que progrèssa de 10 ponches en sonque quatre ans. Es una desercion de las urnas que dobrís un enòrme vuèg dins la politica italiana, coma s’èra jamai vist dins nòstre país, quitament dins las fasas dramaticas de las annadas de plomb o dins lo cupio dissolvi de la Primièra Republica, entre 1992 e 1994. Es un vuèg que met en evidéncia la colèra, la desillusion e la desafeccion prigonda envèrs la politica que cap de partit a pas sauput atraire e representar, contràriament a çò que se passèt entre 2013 e 2018 amb la valentiá del Movement Cinc Estelas e de la Lega, o en 1994 amb la naissença d’Anem Itàlia.
 
Aqueste vuèg nos deu espaventar perque conta l’estat de nòstra democracia plan melhor que quina victòria que siá. Perque conta quant cabal politic es estat degalhat en dètz ans en tot enganar lo país amb de promessas impossiblas, en tot cridar los salvadors de la pàtria a prene de decisions impopularas, per bastir de grandas coalicions ont degun non pren pas la responsabilitat, e en tot rivalizar per se dissociar d’eles tre que se prevesiá una campanha electorala.
 
Per tot aquò, cal demandar de comptes a totes los partits, los qu’an ganhat e los qu’an perdut. E i a pas de desfís mai dificil qu’aqueste. Perque los vuèges politics se comolan lèstament. E es a partir d’aqueles vuèges que se dessenha las piègers cachavièlhas.
 
 
 
 
Francesco Cancellato
Article publicat en italian sus FanPage.it
 

 

#ElezioniPolitiche2022
Il crollo di affluenza al voto è un dato epocale, molto più della vittoria di Meloni. Racconta di una rabbia nei confronti della politica, con cui tutti i partiti politici dovranno fare i conti. https://t.co/6bG4xDRbjN

A cura del Direttore @fcancellato

— Fanpage.it (@fanpage) September 26, 2022