Miquel Ròcabèrt foguèt tanben lo papet de pichons calandrons de Tolosa, e foguèt un poèta fòrça pauc productiu, mas de plan nauta qualitat. TròbaVox ven de tornar publicar los sieus poèmas "Les tourments et les songes".

Coneissiá fòrça plan l'òbra e la pensada (la persona tanben) de Renat Nelli e dels trobadors. Sa bibliotèca personala dins quel domeni, ni qu'èra lo de son especialitat, se'n manca, èra totun la d'un grand especialista.

Ajustarai encara a aquesta presentacion dos o tres punts complementaris :

Cal evocar sa granda simplicitat, notadament davant los arqueològues saisonièrs coma ieu, qu'aculhissiá frairalament al Grop de Recèrcas Arqueologicas de Montsegur e dels Alentorns, als costats d'una autra bèla anma de franc còr, André Czeski.

Quand parlava dels Bons Crestians del sègle XIII, Miquèl donava l'impression de los aver crosats sul camin sieu la velha al ser. L'ambient qu'aquò suscitava dins la còla d'escavacions arqueologicas (d'amators esclairats) èra extraordinària.

Miquèl enfin, segon ieu un pauc tròp tard, totun, venguèt tanben Mantenèire de l'Academia dels Jòcs Florals, coma o venguèt abans el son grand amic regretat Jean Duvernoy, un autre gigant dels estudis catars, rigoroses totes dos, e respectuoses de la memòria de las gents qu'estudiavan, tant coma del pòble que ne vòl cobrar la memòria integrala, mai que de s'anar pèrdre dins de teorias fumosas que, per s'establir, non prenon qu'una partida del fons istoric — la que las semblan justificar — sense jamai evocar totas las autras que las infirman plan segur. Amb Anna Brenon e Renat Nelli, nos auràn restituïda la memòria mai autentica dels Bons Crestians Occitans (centrals) del sègle XIII, del biais mai onèste e leial que foguèsse possible. Dòmna Brenon non publica pus gaire, e los tres autres an disparegut. A legir las farivòlas, se volent sabentas e universitàrias, o los deliris esoterics de las publicacions actualas suls "catars", se vei aisidament quant nos pòt mancar la preséncia d'aquelas gents tan preciosas que, per ara, irremplaçadas, a favor d'aquel aspècte important de la pensada e de la cultura d'Occitania Centrala.

Ò rai. Unes riràn benlèu d'aquela darrièra remarca, relativa la pensada e de la cultura d'Occitania Centrala. Avètz agut en man lo diccionari filosofic de Pèire Baile (1647-1706). Èra un protestant del Cailar, a costat de mon ancian vilatge, al nòrd de l'ancian Comtat de Foish, dins la val de Lèsa. Fugiguèt (per cambiar…) las persecussions catolicas dins lo refugi nòrd europèu de Rotterdam. S'obrissètz lo sieu diccionari filosofic (l'òbra que fonda per tota Euròpa lo dit "Sègle de las Luses", res de mens !!!) i trobaretz l'intrada "maniqueisme" (una autra religion que la dels Bons Crestians, mas que las confondiam totas doas a aquel moment, fins a Dennis de Rougemont, al mens, e mai n'i a que s'i enganan encara). Totas las remarcas qu'aqueste protestant establís subre de punts teologics e filosofics, en tot atacant intelligentament lo credo catolic donan rason als "catars", alara que la memòria d'aquelas pauras gents èra perduda ja despuèi bèl brieu. Pèire Baile considèra que la responsa teologica del "maniqueïsme" es la pus senada e la mens insultanta per l'intelligéncia al problèma de l'existéncia del mal. Una pensada d'Occitania centrala, donc.