Los deputats independentistas elegits a l’Assemblada Nacionala de Quebèc lo 3 d’octòbre an anonciat que prestarián pas jurament a Carles III, e doncas que poirián pas sèire al lo parlament de la província canadenca. Per venir deputat en Quebèc cal d’efièch prestar dos sagraments: un regulat per l’Assemblada Nacionala quebequesa, ont cal declarar sa leiautat al pòble de Quebèc, e un segond, regulat per la lei constitucionala de Canadà de 1867, qu’exigís un jurament de leiautat al monarca britanic. Los tres deputats del Partit Quebequés (PQ) e los onze de Quebèc Solidari (QS) an anonciat que prestarián jurament al pòble de Quebèc, mas non pas al rei.
 
Lo cap del PQ, Paul St-Pierre Plamondon, demanda d’aprovar una mocion que diga que prestar pas sagrament al monarca siá pas un empediment per venir deputat, e met en question la legitimitat d’aquela formula: “Va delà las questions de sobeiranisme e de federalisme. Lo rei d’Anglatèrra es lo cap de la glèisa anglicana. En quinas circonstàncias obligarem un elegit de Quebèc —dins un estat fondat sus la laïcitat— de jurar leiautat al rei d’un país estrangièr?”.
 
De son latz, lo cap de QS, Gabriel Nadeau-Dubois, a anonciat un acòrdi provisòri amb los autres partits que permeta de jurar fidelitat, ara per ara, solament al pòble quebequés mentre que se discutís una solucion.
 
Segon un estudi de l’Institut Angus Reid de decembre de l’an passat —quand se proclamava una republica en Barbados—, lo 52% dels canadencs volián que lo monarca britanic quitèsse d’èsser lo cap d’estat de Canadà après la mòrt d’Elisabèt IIa. Solament lo 25% se mostravan en favor del mantenement de la monarquia. L’oposicion èra particularament nauta en Quebèc, amb lo 72% de la populacion contra la continuitat de la monarquia britanica e solament lo 10% en favor d’aquel regim.
 
Segon la Constitucion canadenca, per abolir la monarquia es necite que las dètz províncias sián d’acòrdi, çò qu’ara per ara sembla fòrça improbable.