Cada dissabte, gràcias a Clamenç Pech, presentam dins Jornalet un personatge istoric del país nòstre, extrach de la cronica de Ràdio Occitània ”L’occitan del jorn”, que se difusa de diluns a divendres dins l’encastre de l’emission “L’ora del tè” entre 17h e 18h.

Quand sètz apassionat d’espòrt, avètz sovent un jornalista o un consultant favorit que, segon vos, “sap de qué parla”. Sap mesclar la descripcion a la passion. Sap far pròva de pedagogia sens que vos en mainetz… En soma, al cap del camin, avètz lo doble plaser d’aver agachat una bona partida e d’aver aprés quicòm. Per çò qu’es del rugbi, son pas gaire los que marcan las memòrias. Sovent, la condicion primièra es d’aver taquinat la veishiga per s’assegurar de plan explicar la règla (pro complèxa e cambiadissa) a l’espectator lambda. A l’ora d’ara, son de tropeladas de consultants que trèvan los platèus de las emissions d’espòrt. Dins aquelas condicions, es de mens bon marcar son territòri e los esperits… levat quand te dises Sébastien Chabal e que beneficiavas ja d’una cèrta estarificacion quand èras sul pelenc. Aquò empachèt pas de monde coma Thierry Lacroix o encara Pierre Albaladéjo dit “Bala” (totes dos ancians pensionaris de l’US Dacs, totes dos ancians internacionals) de daissar una traça dins las memòrias.
 
Per çò qu’es dels jornalistas purs e durs, cal ferralhar encara mai per se far una plaça, puèi qu’as pas forçadament la legitimitat d’aver jogat al nivèl naut. Se tornam a la font, per çò qu’es de la cobertura mediatica del rugbi, tornam trobar una personalitat de las fòrtas que pausèt de bonas basas: vòli parlar del carcinòl Rogièr Codèrc e de son famós “allez les petits”, que poiriam revirar per “anem, los dròlles!”. Nasquèt en 1918 dins la comuna de Solhac dins Òlt. Filh d’un ostalièr-restauraire, pantaissava de venir artista e faguèt l’escòla nacionala superiora de las Bèlas Arts a París. Daissèt los estudis artistics, en causa de dificultats a se los poder finançar, e s’orientèt cap al jornalisme. Foguèt mobilizat en 1939 dins lo 12n regiment d’artilhariá coloniala. Fait presonièr e mandat en Alemanha, poguèt tornar al país en causa d’una nafradura al genolh. Tornarmai jornalista, foguèt lo primièr a entrevistar Marcel Ravidat, un dels descobridors de la balma de las Caus.
 
En 1943, se maridèt a una filha de Gers, originária de la comuna de Mauvesin e joguèt al club de rugbi local. Tardèt pas a prene lo maquís. A la fin de la guèrra, dintra a la RTF per s’especializar dins lo reportatge esportiu en rugbi, catch, tènis e espòrt automobil. En 1968, Rogièr Codèrc, òme prigondament d’esquèrra, es remandat de l’ORTF, segon lo raconte que ne fa Sud-Ouest. Se n’anarà cap a RTL, puèi Europe 1 ont comentèt las partidas de rugbi amb un cèrt Pierre Albaladéjo. Interrogat per Sud-Ouest sus son ancian companh de jòc, Bala explica qu’a l’encòp “dramatizèt e desdramatizèt” lo jòc. Ditz encara qu’aviá un don per mesclar çò essencial e çò anecdotic, çò important e çò futil. Per la far corta, aviá un estil sieu e lo monde se’n sovenon encara. Presentèt l’emission Stade 2 en companhiá del compaire. Comentèt una darrièra partida entre França e País de Galas en mars de 1983 abans de prendre la retirada. Malastrosament, ne profeitèt pas gaire, que moriguèt qualques meses après dins la region de Lion.
 
Repausa a Mauvesin, dins la comuna d’origina de sa femna. Dins sas darrièras volontats demandèt a aver lo cap orientat cap a la glèisa e las cambas cap a l’estadi.
 
 
 
Clamenç Pech