#25 Musica "populara" de qualitat vs cançon "grand public, l'un empacha pas l'autre, qui a dit als Occitans que lor cal causir un camp ? es benlèu un pauc domatge que son pauques d'aver causit lo camp del "show biz", pr'amor que forçalement, los Gui Bonnet, Marcel Amont e Joan Pau Verdier foguèron d'excepcions notablas, en coma excepcions, forçalament negats entremièi dels milierats de los collègas monolingues franceses.

Lo pauc de resson qu'aguèron es mai una question estatistica qu'un boicòt per una toxica organisacion jacobina contre eles.

Sustot que justament, podèm pas díser que foguèron boicotat, au contrari mèma : an agut e benlèu mai que d'autres de visibilitat, l'accès als utisses del show biz, me rapeli plan aver descobèrt Gui Bonnet a la television francesa a las oras de granda escota, dins las annadas 90 dins d'emissions correspondent a son genre musical, e per i cantar cançons sesn trufandisa en occitan, versions en provençau de cançons de Trenet, programat qu'èra entre Hervé Vilard e Yves Duteil dins d'emissions coma "La Chance aux Chansons" e "Dimanche Martin".

Gui Bonnet es estat dins la mejana dels artistas de varietat de França, puslèu dins la bonna, dins los qu'aguèron l'astre de poder passar a la television, mentre que tant d'autres artistas del show biz autant bon qu'el l'an pas agut solament. Après, la capitada de Gui Bonnet es estada limitada pel fait simplament qu'èra pas lo sol sul mercat, centenats d'autres artistes, totes monolingues francofònes, èran en competicion ambe e dins la meteissas condicions per obténguer las favors del public.

L'autre factor que de mon vejaire es estat un fren a çò que Gui Bonnet devénga popular dins las annadas 90, es forçalament son estili en ligason a l'atge qu'aviá a l'epòca... E òc, far de varietat "vintage" (represas de Carles Trenet en òc) a una epòca o los joens escotavan de tècnò, de rap, de rock "grunge" coma Nirvana o Noir Désir... De sigur, Gui Bonnet aviá un public potencial e benlèu real a l'epoca, los qu'estcotavan Annie Cordy, Jane Manson, Frédéric François, Karen Cheryl, Salvatore Adamo, Yves Duteil, Pierre Bachelet ou (justament) Marcel Amont, mès un còp mai, coma uèi, podèm pas dire que s'agissèva ja a l'epòca de "musica actuala".

Per Marcel Amont, ja evocat dins messatges precedent, lo problèma es que malastrosament a sortit sos albums en occitan (en biarnés), fòrça bons au passatge, mas a una periòda ont èra completament passat de mòda ! marrit timming ai enveja de dire per el, pensi que se los aviá sortit quand èra au som, dins las annadas 50 o 60, en mai d'aquò a una epòca ont i aviá fòrça locutors occitans (e biarneses), las causas se serián benlèu debanadas diferentament ! malastrosament, quand i avut la primièra èrsa de la Nòva Cançon occitana dins las annadas 70, Marcèl Amont èra de tot biais ja considerat coma un "cantaire del passat" pel grand public.

Joan-Pau Verdier es encara un autre cas, a agut un succès relatiu, mas el tanben del nivèu de son estili : pròishe del mitan dels cantaires gauchistas anarquistas pòst 68, partajava lo metèis public que los Leo Férré, Jacques Higelin, Ange, Yves Simon o Catherine Ribeiro, valent a díser que quitament cantaire professional reconegut, sèm pas pr'aquò dins la meteissa categoria "grand public" que Claude François, Michel Delpech, Johnny Hallyday, Serge Lama o Michel Fugain. De fach, l'estili de Joan-Pau Verdier, la pop anarcho-gauchista "protest song" l'a cantonat a un succès forçalament limitat, e es ja plan que n'aja agut !

#24 Aqui sèm d'acòrdi. Mas lo drama de l'occitanisme es que los melhors artistas prepausan una musica "populara" de qualitat (de Delfin a Uèi) e quand vòlon faire "grand public (esti Gui Bonet en provençal dins lo temps) fa fogaça, mentre los grands mèdias e lo public vòlon de la musica "de massa" (ex. Aya Nakamura o Gims) qu'a de musica pas que lo nom...
Au fons, es pas tan mal per la musica, mas es lo signe de la distància entre la cultura occitana (populara dins sa referéncias, mas borgesa per sos representent) e la cultura francesa de massa, que raporta mai de moneda, aquo va sens dire.

#21 Lo problèma es pas una question de fons, de lenga.
Lo problèma es una question de fòrma : a l'ora actuala, i a pas de "musica pop actuala" (joena) en occitan. Es segurament ligat al vielhissament, a la manca de vam de l'occitanisme.

#21 Volètz parlar de lengas imaginàrias ? coma la emplegada dins los tubes de ERA, "Ameno" (en 1997) o de Bratisla Boys "Stach Stach" (en 2002) ? un quite iaort pòt èsser un gròs tube, o sabèm plan que la barrièra de la lenga es tras que relativa dins la musica pop.