#5 O pus justament : « La Maison du fada » escaisnom francitan risolièr e non objectiu, coma se’n pòt trobar a bodre endacòm mai, e qu’avèm plan lo drech, òc-ben, de revirar en occitan, del moment qu’es per notar l’originalitat del bastiment acabat en 1951. Epòca ont lo provençal per las carrièras de Marselha èra pas mai qu’un sovenir.
« L’Ostal del fadat », es pas la revirada de « La Cité radieuse » (apellacion oficiala), mas de « La Maison du fada » (apellacion populara).
Las doás apellacions correspondon a dos registres de lenga diferents, coma o aurem totes plan comprés.
Alara, aquela apellacion « Cité radieuse » de qué ne fasèm (o qué n’an fach) en provençal ?

#2 Los Marselheses que m'an parlat del bastiment d'abitacion, classat monument istoric, alestit per Le Corbusier, lo m'an totes "l'ostau dòu fadat". Me dobti plan que l'autor de l'òbra, son blòc de beton, non l'aviá sonat aital !

#3 soi d’acòrdi amb la responsa que m’avètz facha.
En situacion diglossica, los occitanofòns occitanizavan lo lexic francés. La lenga èra viva e creativa.
Èra coma se lo dialècte foncionava coma un accent…del francés. Pasmens, aquela concepcion de la lenga populara alandava tanben la pòrta a totes los gallicismes.
Mas, per aquel afar del « senhau », fasèm coma se la lenga èra estada socializada al moment ont se bastiguèt aquel immòble.
Pr’aquò, aquel quite « senhau » seriá pas estat pus lèu lo « sinhau » ? E los occitanistas farián ara del «sinhau » (d’un emplec teoric) Lo Senhau. Aquí ont calriá veire, docilament, una apellacion tradicionala, ieu i vesi un apax.
Qual parlava en gascon d’aquel bastiment abans que lo demoliguèsson ?
Fasèm coma se. O sabi, fa cinquanta ans qu’o fau ieu tanben, i a pas d’autra solucion. N’i a pas.
Aquel senhal que s’abausona, i sèm dedins.
Soi estat plan onorat de vos escriure, plan coralament.

#2 Los noms d'edificis que's tradusen sovent en occitan. L'usatge popular de la lenga que fonciona atau.

Se lo nom de l’immòble, « Le Signal », es pas un nom de lòc, mas un nom privat coma « Mon Rêve », « les Myosotis », « Sam’Suffit », « El Rancho » o « Daissa Córrer », i a pas de rason de lo revirar en gascon, es una causida personala coma quand un dròlle pòrta un nom exotic. William s’apèla pas Guilhèm.
S’èra un toponim, la situacion seriá complètament diferenta.
Vertat qu’aquel airal, qu’a una adreça postala, deu èsser cadastrat amb un nom plan gascon aqueste còp.
Enfin bon, un baptisme occitan just abans de morir, es generós e amistós, soncá que los proprietaris an d’autres pensaments.