L’infanta Cristina fasiá partida del conselh directiu de l’Institut Nóos, l’organizacion que lo sieu marit e son èx-sòci, Diego Torres, empleguèron per s’apropriar presumidament de sièis milions d’èuros d’argent public.

L’infanta Cristina de Borbon, una de las filhas del rei Joan-Carles I d’Espanha, foguèt imputada dimècres passat dins l’afar de corrupcion que son marit, Iñaki Urdangarin, qu’es mes en examen.
 
La filha del rei fasiá partida del conselh directiu de l’Institut Nóos, l’organizacion que lo sieu marit e son èx-sòci, Diego Torres, empleguèron per s’apropriar presumidament de sièis milions d’èuros d’argent public.
 
Lo jutge que mena lo cas, José Castro, considèra que la cession de l’imatge de l’infanta per aténher de contractes per l’Institut Nóos foguèt una clau del succès economic de l’organizacion.
 
Fins ara, l’infanta Cristina èra lo sol membre d’aquel conselh directiu non imputat dins lo cas. La decision del jutge Castro es arribada una setmana après que Torres li liurèsse qualques corrièrs electronics qu’Urdangarin envièt a sa femna, en li demandant son vejaire suls afars.
 
L’imputacion arribèt l’endeman passat que lo jornal espanhòl El Mundo publiquèsse una informacion classificada sus l’existéncia d’un compte milionari en una banca de Soïssa a nom del rei Joan-Carles.
 
 
L’afar Nóos
 
L’afar Nóos sorgís en novembre de 2011 quand Iñaki Urdangarin, lo marit de l’infanta Cristina, foguèt acusat de desviar de fonzes d’argent public per lo sieu pròpri profièch, a travèrs de l’Institut Nóos, que lo gestor n’èra lo sòci d’Urdangarin, Diego Torres.
 
Lo jornal El País trobèt un document d’un budget suspècte per un eveniment internacional que Nóos organizèt quand Urdangarin ne fasiá la gestion, entre 2004 e 2006. Se crei que persuadiguèt divèrsas administracions publicas espanhòlas, mai que mai de govèrns de comunautats autonòmas, per signar d’acòrdis amb aquel institut —que supausadament es una organizacion sens tòca lucrativa— tant per de trabalhs, que se faguèron pas jamai, coma per d’autres amb de budgets fòrça exagerats de fins a 5,8 miliards d’èuros provenents d’administracions publicas. Las facturas aportadas per l’Institut Nóos justificavan pas l’argent despensat.
 
Aqueles acòrdis, segon lo critèri del jutge e del procuraire anticorrupcion d’Espanha, son irregulars. Mas los responsables de Nóos creèron, segon las recèrcas, un ret de societats que se presentavan a las adjudicacions publicas e que facturavan a Nóos. Es a dire, que se contractavan a eles meteisses.