Marineta Masoguièr es cevenòla. Es subretot artista pintra e tanben poëtessa. Presariái ne saupre e ne véser mai sus son òbra picturala, mas es de poësia qu’anam parlar. Se metèt a escriure la lenga nòstra tanlèu tornada al país aprèp una carcarrièra d’ensenhanta amont-naut, dins las neblas francesas. Fa gaug de constatar que contunha d’escriure malgrat las dificultats rescontradas per los que se lançan. A mina de se pausar pas de questions metafisico-nacissicas sus son òbra, e a rason. Çò caporal es de poder escriure quand òm pòt pas far autrament, sens se trachar de l’acuèlh fach a çò editat. Personalament legissi totes los autors qu’an agut lo fetge de publicar. Soi pas elitista per un sòu. Mespresi pas degun. Mercés doncas a Marineta Masoguièr de m’aver balhat a legir. Ara, plan solide, las apreciacions que me sugerisson sos tèxtes son luènh d’aver valor universala.
 
Aqueste recuèlh “Tencha femenina” es son segond opuscul de publicat. Mas devi dire que, coma per “Goteta safranièra”, sa poësia es encara tròp narrativa, tròp descriptiva. Dins d’unes de sos poëmas s’i trapa una afectacion que nos bravament a l’espelida d’emocions, quina que siaguen. Per congrear l’emocion a cò del legeire, l’espaci potencialament poëtic deu èsser sugerit e non pas enonciat. Aquò me sembla valer per la poësia tanplan coma per las autras arts: plasticas, teatralas, cinematofraficas, etc…
 
Marineta Masoguièr daissa pas d’espaci per l’imaginacion pròpria del legeire. Li caldriá daissar mai de “voides” dins sas sugestions comunicativas per daissar a sos legeires la possibilitat de los poder comolar segon lor pròpria percepcion, lors pròpris fantasmas o lor pròpri passat (es lo passat de cadun que fa sa cultura). Tot còp, aquò Marineta Masoguièr o sap far. Ne vòli per pròva sas illustracions picturalas que son remirablas de prigondors e d’envoladas a l’encòp. Aicí, res de descriptiu, valent a dire de figuratiu, atal la plaça daissada a l’imaginacion de l’agachaire es immensa. Es quitament sens bòla. D’unas illustracions pòdon daissar pensar a de flors, mas lo miraire i poriá tanplan véser quicòm mai. D’autras illustracions son completament abstrachas, son pas que lo rescontre aleatòri de las colors dins un espaci que pòt anar al delà del quadre materialisat. Aquí òc! Lo miraire, l’observator, s’i pòt far a plaser. A talament de possibilitats d’interpretacions que i poriá demorar davant, d’oradas e d’oradas.
 
Çò que fa per sos tablèus, Marineta Masoguièr deuriá ensajar d’o far mai per sos tèxtes. Aquí ont es la mai pertocanta, es aquí ont lo vèrs se fa cortet e tindarèl. Per exemple dins sos poëmas-profession de fe tocant a la lenga nòstra. Òm sentís dins aquestes poëmas una sinceritat e una espontaneïtat que balhan al tèxte una carga emocionala excepcionala, bona a despartir.
   
Aqueles dos vèrses, demest d’autres, balhan un escapolon de la fòrça que pòt aver la poësia de Marineta Masoguièr. Daisson de possibilitats infinidas al legeire: emmascament, bòsques e clars de luna; alandan las pòrtas de las imaginacions. Son de mots que fertilisan per çò que, per associacion d’idèia, ne cridan d’autres.
   
Marineta Masoguièr ven geniala quand se met a joglar amb d’estats que s’eluènhan de la realitat prosaïca. La poësia en general, e la de Marineta Masoguièr en particular, mai es breva e mai daissa de plaça al legeire. Dins aqueste recuèlh, un tèxte coma “Las fedas” ne pòt testimoniar.
 
L’assimilacion dels tropèls a de nivols esparpalhadas pel vent daissa enfàciar al legeire un monde oniric color pastèl.
   
Aquò’s l’estròfa primièra d’un poëma qu’es, a mon vejaire, lo pus capitat e que justifica probablament al recuèlh son titol de Tencha femenina. Aquèl poëma, o confessi, es estat ma melhora suspresa de l’opuscul. Aprèp, o torni dire, mon encantament davant las meravelhosas illustracions que clau. Paradoxalement, ai plan mai presat l’òbra picturala que non pas la poëtica.
 
Coma dins son precedent e primièr recuèlh, Marineta Masoguièr balha en fin de volume un lexic de pas mens de vint-e-doas paginas. O disi tot d’una, pensi qu’es de papièr gastat. Coma gastan de papièr los que publica en version bilinga occitan-francés. Avèm pro de diccionaris occitan-francés a posita per aver pas a, sistematicament, tornar far un trabalh ja fach. Esteticament gasta tanben la presentacion del librilhon. Un còp de mai aquela engimbradura editoriala met la lenga occitana en situacion d’assistida. Un recuèlh de poësia es pas un obratge d’aprendissatge de la lenga. Disi ieu que cal pas confondre los genres: obratge pedagogics e obratges d’expression literària.
 
 
 
 
Sèrgi Viaule
 
 
 
 
 
_____
MAZOYER, Marineta. Trencha femenina. Edicions Comèdia, 2004. 78 paginas.