Itàlia sens Silvio Berlusconi seriá estat un país prigondament desparièr de l’actual, dins totes los domenis, de la politica a l’economia, de la projeccion internacionala a la cultura. Aquò es pro per comprene sa controversiada grandesa. Per comprene qui foguèt Silvio Berlusconi, mòrt diluns a Milan a 86 ans, cal solament imaginar cossí seriá estada Itàlia sens el.

Sens Berlusconi, las televisions comercialas serián estadas pendent d’annadas, benlèu de decennis, un pichon e fragmentat apondon de la television estatala. Sens dobte, i auriá pas agut lo duopòli que, fins a la revolucion numerica qu’a caracterizada l’ofèrta televisuala d’aquel país, èra un duopòli representat per l’estetica berlusconiana e sa concepcion del divertiment.

Sens Berlusconi, quitament lo fotbòl seriá demorat relegat a la dimension provinciala pendent qui sap quant de temps, en luòc de venir un divertiment televisiu a esplechar dins lo Mond entièr, amb de còstes astronòmics e de fotbolaires superstars. Auriam agut benlèu d’esperar l’arribada dels oligarcas russes o dels sheics dins los decennis seguents.

Sens Berlusconi, la drecha sociala italiana, eiretièra de la tradicion faissista, seriá demorada pendent qui sap quant de temps fòra de la possibilitat de venir una alternativa de govèrn al centre democratacrestian e a l’esquèrra socialdemocrata. Perque degun auriá pas pensat de jónher, jol meteis tet, los secessionistas del nòrd amb un partit nacionalista [italian] coma o faguèt Berlusconi en 1994. E degun, probable, auriá pas ganhat amb aquela mescla contradictòria, ni l’auriá tresmudada en una aliança politica italiana mai establa e duradissa.

Sens Berlusconi, los entrepreneires aurián contunhat d’èsser d’entrepreneires, en luòc de politics. E los magnats mediatics aurián contunhat d’influir la politica de l’exterior estant, sens quitament ensajar “d’intrar dins lo camp”. Sens Berlusconi, benlèu, auriam pas jamai entendut a parlar de conflicte d’interèsses. E Donald Trump auriá pas quitament considerada la possibilitat d’aspirar a èsser president sens l’exemple de l’òme que fondèt un partit en genièr e ganhèt las eleccions a la fin de març.

Sens Berlusconi e son poder mediatic, format de programas de debat e de jornals, auriam agut benlèu d’autras egemonias culturalas. Una causa es segura: auriam pas agut degun capable de dirigir l’opinion publica coma Berlusconi foguèt capable d’o far. S’a l’ora d’ara una granda part del país pensa çò que pensa sus l’esquèrra, los jutges, los immigrants o qué que siá, aquò es tanben la fauta —o lo meriti, decidissètz-o vosautres— de Berlusconi.

Sens Berlusconi —mas i cal aicí apondre “benlèu”— de dictators coma Muammar Al Qaddafi e d’autocratas coma Vladimir Putin aurián pas agut en Euròpa la legitimacion politica e culturala qu’aguèron quand el èra al govèrn. Coma tanpauc, d’autre caire, los Estats Units aurián pas agut cap d’aliat tan fidèl dins lors guèrras en Afganistan e en Iraq.

Aital poiriam contunhar aital d’oras e d’oras, en explicant la fòrça innovaira qu’a caracterizada la vida de Silvio Berlusconi, en explicant de quin biais e dins quines encastres degun, coma el, a pas agut un impacte tan prigond sus la biografia d’Itàlia. E passarem probablament d’ans, benlèu de decennis, a nos demandar s’una Itàlia sens Berlusconi seriá estada melhora o pièger que l’Itàlia de uèi. Mas se i a quicòm de segur, es que tot seriá estat plan desparièr. E es per aquela rason que nos a devesits tant e nos devisarà per totjorn.

Francesco Cancellato

Aqueste article es estat publicat originàriament en italian sus Fanpage.it
Vilaweb n’a publicada una version en catalan