Actualitats
Letra a Li-Po
José Corredor Matheos es un dels escrivans espanhòls mai representatius de la generacion dicha de 1950. Nasquèt en 1929 a Alcázar de San Juan, al bèl mitan de la Mancha. Viu a Barcelona desempuèi 1936. A assimilat la cultura catalana al punt que bailegèt lo Grand Larousse català. Es tanben autor d’una Poesia catalana contemporanèa, ja editada dos còps (en 1983 e 2001). Dins son abanstast, Pèire Bec nos apren que l’autor es estat, d’ora, influenciat pel taoïsme e pel bodisme. Aquesta Letra a Li-Po fa partida de las seus inspiracions orientalistas.
A prepaus dels tèxtes de José Corredor Matheos coma dels de qualqu’un mai, me pensi que la poesia a pas de tocar l’intellècte del legeire. Çò qu’aürosament es aquí lo cas. A pas d’anar aflatar la racionala comprenèla del receptor. Se per malaür aquò aven, es que i a quicòm que truca endacòm, siá al nivèl de l’emetor, siá al nivèl del receptor. Un poèma es pas una notícia d’utilizacion d’una bugadièra electrica (e mai se la notícia d’una bugadièra electrica pòt èsser desvirada en poèma), sa lectura deu mobilizar los airals improbables de l’èime. Deu menar las emocions congreadas dins los circuits entrevescats de las sentidas. Cada vèrs deu far espetar milanta sentits contradictòris e complementaris. Los bombissals ocasionats pels trucaments dels vèrses devon desrevelhar las sensacions mai pregondas del legeire.
Aquela fòrça, los poèmas de José Corredor Matheos l’an. L’an, tre la part primièra de son ensems titolat Letra a Li-Po. Cada pèça va quèrre lo legeire aquí ont es. Lo va agafar per l’estomac; lo va cercar al fins fons del ventre.
Alavetz, a legir los poèmas, òm es pas brica susprés de l’abanstast de Pèire Bec. Lo fach que l’autor siá estat influenciat pel taoïsme e pel bodisme, se verifica gaireben a cada estròfa. De longa, se tròba dins la poesia de José Corredor Matheos la famosa impermanéncia del bodisme. Impermanéncia cara al poèta chinés Li-Po (701-762) al qual aquesta letra es, sensat, destinada. La poesia es —deu èsser— tan patetica coma la cèrca vana de la beutat, sensadament porgidoira de bonaür a l’uman, alara qu’aqueste se sap irremediablament condemnat. Lo nonrés balha lo vertolhon al poèta mentre que la poesia delarga sas descargas d’emocions a tustas e bustas. Amb aquò, se devon arrengar lo poèta e lo legeire! L’un es perdut e l’autre se pèrd.
Ça que la lo men còr
que serà tà tostemps
a comptar las segondas
a descomptar segondas.
Tu crèas en sorríser
la bèra òbra inutila.
Aquò, fin finala, impòrta pas. E mai s’es vertat que los escriches demòran, las memòrias, per tan comolas que siaguen d’emocions e de beutat, acaban per s’atudar. Mas, mai la flaira estetica es lusenta e cosenta, mai sa marca demòra longament estampada dins la mementa del legeire. Es çò que risca de vos arribar, se, d’aventura, l’idèa vos veniá de legir aqueste recuèlh. Es tot lo mal que vos desiri.
Cal mercejar la revista Lo Gai Saber de nos aver balhat aqueste recuèlh dins una revirada de Pèire Bec que capita de nos ofrir lo tèxte de José Carredor Matheos dins un gascon a la portada de totes los occitans. Pasmens soi a me far de pensament per aquesta revista literària qu’es actualament la sola que pareis regularament. D’efièch, auriái pogut creire que se trachava aquí d’un numèro especial. Sembla pas la realitat. La cobèrta pòrta plan la mencion: “N° 528 – març e abrial de 2013”. Aquò voldriá dire que Franc Bardòu, l’actual director de redacion, seriá estat dins l’impossibilitat d’alestir un numèro classic de la revista? Ai plan paur que siaguèsse lo cas. Crenti que Lo Gai Saber, vièlha dòna de las letras occitanas, siá en dangièr de mòrt. Cal que lo monde literari occitan (o çò que ne demòra) se mobilize lèu e ferme per salvar los monuments de la cultura nòstra que son las revistas Reclams, Òc e Lo Gai Saber. Que fan los escrivans? Cossí aquestes se poirián passar d’aquestes luòcs d’expression que son las revistas literàrias?
Sabi ben qu’al jorn d’auèi lo supòrt papièr es passat de mòda. Es almens lo repic que canta l’actuala Direccion de l’IEO, que sacrifiquèt fa pas gaire IDÈCO. Pasmens, que sàpie, i a pas encara en occitan de revista literària electronica (en linha coma se ditz). E mai se caldrà ben que la revolucion numerica se compligue (soi modernista), cal ben un periòde de transicion ont lo papièr es necessari a la generacion que nasquèt amb res mai que la papieralha.
Espèri que Lo Gai Saber saurà encara de temps associar de plumas coma las de Pèire Bèc e de José Corredor Matheos.
Sèrgi Viaule
_____
CORREDOR MATHEOS, José. Letra a Li-Po. Edicions Lo Gai Saber, nº 528, 2013. 45 paginas.
A prepaus dels tèxtes de José Corredor Matheos coma dels de qualqu’un mai, me pensi que la poesia a pas de tocar l’intellècte del legeire. Çò qu’aürosament es aquí lo cas. A pas d’anar aflatar la racionala comprenèla del receptor. Se per malaür aquò aven, es que i a quicòm que truca endacòm, siá al nivèl de l’emetor, siá al nivèl del receptor. Un poèma es pas una notícia d’utilizacion d’una bugadièra electrica (e mai se la notícia d’una bugadièra electrica pòt èsser desvirada en poèma), sa lectura deu mobilizar los airals improbables de l’èime. Deu menar las emocions congreadas dins los circuits entrevescats de las sentidas. Cada vèrs deu far espetar milanta sentits contradictòris e complementaris. Los bombissals ocasionats pels trucaments dels vèrses devon desrevelhar las sensacions mai pregondas del legeire.
Aquela fòrça, los poèmas de José Corredor Matheos l’an. L’an, tre la part primièra de son ensems titolat Letra a Li-Po. Cada pèça va quèrre lo legeire aquí ont es. Lo va agafar per l’estomac; lo va cercar al fins fons del ventre.
Que cau aténder ara
que tot e se delisca.
E que la quita atenta
e sia un nombre voide.
De non jamès aténder
aténder quauque dia.
que tot e se delisca.
E que la quita atenta
e sia un nombre voide.
De non jamès aténder
aténder quauque dia.
Alavetz, a legir los poèmas, òm es pas brica susprés de l’abanstast de Pèire Bec. Lo fach que l’autor siá estat influenciat pel taoïsme e pel bodisme, se verifica gaireben a cada estròfa. De longa, se tròba dins la poesia de José Corredor Matheos la famosa impermanéncia del bodisme. Impermanéncia cara al poèta chinés Li-Po (701-762) al qual aquesta letra es, sensat, destinada. La poesia es —deu èsser— tan patetica coma la cèrca vana de la beutat, sensadament porgidoira de bonaür a l’uman, alara qu’aqueste se sap irremediablament condemnat. Lo nonrés balha lo vertolhon al poèta mentre que la poesia delarga sas descargas d’emocions a tustas e bustas. Amb aquò, se devon arrengar lo poèta e lo legeire! L’un es perdut e l’autre se pèrd.
— E aprèp que fasèm?
— Aprèp tornam començar:
— Aprèp tornam començar:
Ça que la lo men còr
que serà tà tostemps
a comptar las segondas
a descomptar segondas.
Çò caporal es lo plaser, per tan fugidís siaguèsse. Atal, nos podèm amusar a saber pas s’es a l’autor o a Li-Po que devèm aquestes dos vèrses:
Tu crèas en sorríser
la bèra òbra inutila.
Aquò, fin finala, impòrta pas. E mai s’es vertat que los escriches demòran, las memòrias, per tan comolas que siaguen d’emocions e de beutat, acaban per s’atudar. Mas, mai la flaira estetica es lusenta e cosenta, mai sa marca demòra longament estampada dins la mementa del legeire. Es çò que risca de vos arribar, se, d’aventura, l’idèa vos veniá de legir aqueste recuèlh. Es tot lo mal que vos desiri.
Cal mercejar la revista Lo Gai Saber de nos aver balhat aqueste recuèlh dins una revirada de Pèire Bec que capita de nos ofrir lo tèxte de José Carredor Matheos dins un gascon a la portada de totes los occitans. Pasmens soi a me far de pensament per aquesta revista literària qu’es actualament la sola que pareis regularament. D’efièch, auriái pogut creire que se trachava aquí d’un numèro especial. Sembla pas la realitat. La cobèrta pòrta plan la mencion: “N° 528 – març e abrial de 2013”. Aquò voldriá dire que Franc Bardòu, l’actual director de redacion, seriá estat dins l’impossibilitat d’alestir un numèro classic de la revista? Ai plan paur que siaguèsse lo cas. Crenti que Lo Gai Saber, vièlha dòna de las letras occitanas, siá en dangièr de mòrt. Cal que lo monde literari occitan (o çò que ne demòra) se mobilize lèu e ferme per salvar los monuments de la cultura nòstra que son las revistas Reclams, Òc e Lo Gai Saber. Que fan los escrivans? Cossí aquestes se poirián passar d’aquestes luòcs d’expression que son las revistas literàrias?
Sabi ben qu’al jorn d’auèi lo supòrt papièr es passat de mòda. Es almens lo repic que canta l’actuala Direccion de l’IEO, que sacrifiquèt fa pas gaire IDÈCO. Pasmens, que sàpie, i a pas encara en occitan de revista literària electronica (en linha coma se ditz). E mai se caldrà ben que la revolucion numerica se compligue (soi modernista), cal ben un periòde de transicion ont lo papièr es necessari a la generacion que nasquèt amb res mai que la papieralha.
Espèri que Lo Gai Saber saurà encara de temps associar de plumas coma las de Pèire Bèc e de José Corredor Matheos.
Sèrgi Viaule
_____
CORREDOR MATHEOS, José. Letra a Li-Po. Edicions Lo Gai Saber, nº 528, 2013. 45 paginas.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
I a pas cap de comentari
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari