Actualitats
Jornada de commemoracions a Montsegur, 780 ans apuèi
Lo 16 de març de 1244, de matin, tuèron 210 personas dins un grand lenhièr. Èra lo darrièr fogal de resisténcia a l’invasion francesa
Fa 780 ans qu’aguèt luòc la desfacha del darrièr sit de resisténcia de la guèrra de 1209-1244, quand l’armada francesa, amb lo sosten del Vatican, envasiguèt una partida d’Occitània jol pretèxt de combatre una eretgia. Lo 16 de març de 1244, de matin, l’armada francesa cremèt 210 personas dins un grand lenhièr. Uèi, al Prat dels Cremats, i a una estèla commemorativa dedicada a aquelas victimas: “Als catars, als martirs del pur amor crestian”. Coma cada annada, s'organiza de recampaments per o commemorar.
Commemoracions
Uèi, a partir d’11 oras, l’Institut d’Estudis Occitans, lo Cercle Occitan del País d’Òlmes e Convergéncia Occitana s’amassan a l’estèla del Prat dels Cremats per onorar la memòria dels martirs catars, puèi a 13 oras se ten un repais jos un capitèl calfat dins lo vilatge seguit d’un balèti amb lo grop Fontanet. A mai, la cort de l’anciana escòla aculhirà la projeccion dels filmes Convivéncia, Martí e Serge Pey del realizaire François Fourcou.
D’autre caire, l’associacion ciutadana foissenca, Occitània e Libertat, crida a se recampar tanben deman dimenge, 17 de març, tanben a 11 oras a l’estèla del Prat dels Cremats, “per un moment de memòria, d'omenatge, e de paraula viva”. L’associacion foissenca revendica “l’imatge inescafable dels Bons Òmes e de las Bonas Femnas” coma “una raiç solida de la consciéncia nòstra qu'a totjorn de se liberar dels despotismes que l'assautan”.
Nòu meses de resisténcia
Lo castèl de Montsegur resistiguèt al sètge de l’armada francesa pendent nòu meses, del mes de mai de 1243 enlà.
Montsegur venguèt refugi de la glèisa catara e de fòrça autres lengadocians faidits e resistents a la crosada francesa. De fach, al començament del sègle XIII, la comunautat catara de Lengadòc aviá ja demandat a Ramon de Perelha, senhor de Montsegur, de preparar lo castèl per defendre los “Bons Òmes”, s’aquela guèrra virava mal. E foguèt lo cas.
La Crosada Albigesa
En 1208, près d’Arle, foguèt assassinat Pèire de Castèlnòu, lo legat del papa Innocenci III, çò que provoquèt la Crosada Albigesa, fach que l’armada francesa aprofechèt puèi per dirigir e aital envasir aquela partida centrala del territòri occitan. Amb lo masèl de Besièrs, ont l’armada dels crosats tuèt 20 000 personas, comencèt una seguida de tragics eveniments que devastèron Lengadòc pendent mai de 30 ans.
Lo sètge de Montsegur
La nuèch del 28 de mai de 1242, un grop de faidits venguts de Montsegur tuèron a Avinhonet (Lauragués) onze inquisitors. Es alavetz que la colèra del papa obliguèt lo rei de França de començar lo sètge d’aquel castèl, qu’èra ja lo darrièr recapte de resisténcia.
Lo sètge comencèt en mai de 1243 e dètz meses apuèi comencèron las negociacions que menèron a la reddicion de Montsegur. Las condicions de l’armada francesa èran claras: lo qu’abjurariá pas lo catarisme moririá sul lenhièr. Demest los mai de 200 catars que moriguèron cremats, i aviá Esclarmonda, la femna del senhor del castèl Raimon de Perelha, e tanben sa filha.
Segon la legenda, dins los quinze jorns de trèva entre la reddicion del castèl e l’execucion dels darrièrs 200 catars occitans, s’amaguèt lo tresaur de Montsegur, qu’es pas jamai estat trobat.
Après aquela desfacha, Montsegur venguèt proprietat de Guy de Lévis, ancian companh de Simon de Montfòrt, lo nòble francés cap de la Crosada, responsable del chaple de Besièrs, venceire de la Batalha de Murèth. Montfòrt menèt a l’ocupacion per la noblesa francesa d’una partida bèla d’Occitània e foguèt lo protagonista principal e mai lo menaire d’aquela guèrra caracterizada per una granda crudelitat. Moriguèt durant lo sètge de Tolosa en 1218.
Articles relacionats
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Non mancava donc que la saviesa occitana de'N Miquèu Eicum de Montanha.
Per las istorianas que non an res de mai ni de mens modèrnas que las dels ans 90, lo manuscrit de Sant Feliç de Lauragués, lor agradariá plan que foguèsse estat un fals, efectivament, mas son plan segur incapablas d'o demostrar. Los manuscrits presentats com sorsas "cataras" per l'equipa "mai precòcia" non constituís un corpus pro coerent per que pòscan estar un indici fòrt de l'existéncia d'una glèisa amb un catequsime e una ortodoxia "alla catolica", estricte, unic, unifòrme e uniformista. Mas, coneisses un pauc lo protestantisme ? An mantas escòlas teologicas que son, unas amb las autras, en contradiccion, actualament sus tal o tal punt, per amor qu'an una regligion viventa, que sa pausa questions, que refusa de creire nèciament çò qu'òm li exigís de creire. E mai i ne se tròban que noirisson unas visions del mond, de l'uman e del divin fòrça vesinas de las visions ditas "ereticas cataras" dels sègles XII, XIII e XIV. Que i aja agut a aquel peròdi discuissions entre Bons Crestians non basta de ges de biais per pretendre que non i aja agut de contraglèisa opausada a la glèisa de Roma : pròba simplament qu'èra ja una religion viva, evolutiva, e que se questionava teologicament e filosoficament. Segur o podèm emetre coma ipotèsi l'inexisténcia eventuala d'aquela contraglèisa. As supausar non es probar, ni mens encara saber — demanda o a Montaigne. Per contra, es scientificament desonèsta de pretendre saber que non i aguèt de glèisa dita "catara", coma o fa, uorbi et orbi, la còla de la Trivelone e del Théry.
M'es avejaire, a ieu, que tot aquel mond pichon non pòt sofrir l'idèa d'una civilizacion occitana originala, d'una sociologia especifica del sud de Lèire, d'una invasion illegitima d'un poder d'una nacionalitat francesa a se bastir dins un territòri d'una autra nacionalitat (definida per las lengas e culturas respectivas, mas abortada, plan segur). Aquò lor es IDEOLOGICAMENT insofrible.
E quicòm los nafra intolerablament : Duvernoy, Nelli, Roquebert, Brenon non èran de mèstres de conferéncia de l'universitat francesa, ni de professors de l'universitat francesa ? Cossí los aurián pogut davançar amb pertinéncia dins lo prat cairat d'especialitat especiala ?
Quand los universitaris condescendèron enfin a se clinar a lor torn sus aquesta pagina locala de l'istòria dels territòris de la nòstra lenga, foguèt per i negar tot, per i esfaçar tot, per nos venir pretendre que non i aviá res de veire…
Jamai qualqu'un coma Felip Martèl, per exemple, non tenguèt prepauses negacionistas teleologics coma aqueles, amb un a plomb aital, injustificat, emai, plan legitimament, foguèsse estat el sempre prudent per abordar metodicament lo subjècte sensible de l'annexion de l'Occitania a la França, tròç per tròç.
Occitanista o non, F. Martèl demòra un scientific onèste. M'auriá plan mai agradat qu'aiçò foguèsse estat mai qu'una generalitat : una regla infranquibla.
Wow, qu'ei drin long!
Sèi pas si d'autes que tu e jo van léger tot aquò ^^
Anem, bona dimenjada Franc, qu'esperi que vas plan, que podem continuar en privat si vòs!
... E lo men segond contra arguement qu'ei aqueste :
Ok, Anne Brenon que ditz que Zerner e la navèra generacion ignòran ua partida de las sorsas qui vienen deus quites eretics...
... Mes las istorianas navèras qu'an responsas a aqueste arcast : per eras, lo manuscriut de Sent Felix de Lauragués qu'ei probablament un faus e los manuscriuts presentats com sorsas cataras per l'equipa "old-school" ne constitueishen pas un corpus pro coerent tà que poscan estar un indici hòrt de l'existéncia d'ua glèisa eretica aus sègles XII, XIII e XIV.
En gròs qu'avem duas comunautats de cercairas e cercaires qui son en desacòrd sus cèrtes punts (glèisa organizada e credenças dualistas o pas) mes en acòrd sus autes punts on las sorsas ne permeten pas l'incertitud (persecucion deus eretics, crosada, massacres e inquisicion)...
E com n'èm pas, nosauts occitanistas, èxpèrts deu subjècte, l'actitud mei sàbia per un media occitan com Jornalet que'm sembla que seré au mensh de mencionar l'existéncia de las tèsis navas... çò qui n'empacha pas d'aver ua preferéncia, mes inhorar las tèsis de Robert I Moore, Julien Théry & co uei lo dia, que'm sembla drin com presentar l'istòria de l'ocupacion alemanda de França en inhorant la "revolucion paxtoniana". (pas dab los medishs enjòcs politics, segur! - e ne sèi pas s'as la referéncia, si ne l'as pas e qu'as la flèma de cercar sus internet que t'ac poish explicar)
Pilar Jimenéz es d'una generacion mai jove qu'Anna Brenon, un pauc mai jove que ieu quitament. La coneissi plan pro per o saber. Zerner e son ipercritiscisme causissián ja sas sorças per donar a entendre sa cançon al final del sègle passat. Per la "generacion dels ans 90", entendi sense equivòca Brenon, Duvernoy, Roquebert e totas las gents qu'alara contribuïssián a la revista CNRS Heresis.
Adiu Franc!
Qu'èi dus contra-arguments au ton comentari :
- en purmèr, Jean-Louis Biget e Monique Zerner qu'èran dejà actius dens las annadas 80-90 e a l'epòca que tribalhavan dab Anne Brenon (e lhèu Pilar Jimenez Sanchez, era qu'ei drin mei joena, n'èi pas podut verificar l'informacion). Lo dissensus qu'ei apareishut a partir de 1998... Ne vèi pas perqué aurén començat d'aver metòdas maishantas en 1998 si n'avèn de las bonas abans, çò qui devè estar lo cas vist que tot aqueth monde tribalhavan amassa.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari