Niça e l’umanitat an perdut un gran òme. Raoul Nathiez moriguèt lo 1r d’aost passat e li sieus funeralhas si debanèron dimars passat, lo 6 d’aost.
 
Mi siáu enavisat qu’avèm perdut un òme de valor e de qualitat.
 
Li devi tot plen, despí que m’acompanha e mi guida despí 23 ans...
 
M’a format au “Teatre Niçard” en la sieu chorma Lo Ròdol Niçard [Lou Ròdou Nissart] (que creèt en lo 1977), m’a finda ajudat de créisser, de m’afortir, de trabalhar...
 
M’a donat tant de temps, aviavam quaucu ponchs en comun: enfants dau Pòrt e fius d’un paire de la França dau “Nòrd” e d’una maire d’origina italiana.
 
Lo sieu umor èra fin, jamai porcassier, sempre quiet.
 
Quora arrestèt de dirigir Lo Ròdol Niçard (en lo 1998), si consacrèt complet a la revista bilingüa niçard-francés de referéncia, Lo Sorgentin [Lou Sourgentin], que li participava despí lu promiers números.
 
Siguèt totjorn pròpi pedagòg —aquò li venia sensa dobte dau sieu mestier (professor de matematicas)— e fòrça minuciós en tot cen que faïa.
 
Siáu urós de l’aver fach tornar sus dau pontin emb “La Chorma Niçarda” per fin de jugar lo ròtle d’una sògra aigra en una pèça qu’avia escricha, Es normal [Es nourmal], au teatre Francis Gag, lo 19 de setembre dau 2004. A escrich de nombroï pèças de teatre en niçard e finda a revirat en niçard un roman policier d’Alex Benvenutto, E Alora [E Aloura], en lo 2004.
 
Mi faguèt rescontrar Alan Pelhon, Maurís...
 
L’ai sempre trobat pròi umil, liure e cercava jamai de si far metre en valor, fugia li seradas...
 
S’es finda tot plen ocupat de la sieu molher (normanda, anciana professora d’anglés), qu’a sostengut e ajudat en lu sieus andicaps.
 
Sa filha e lu sieus felens siguèron sempre en lo sieu còr maugrat li distàncias que lu an sovent desseparats.
 
Es de notar finda que Ròcabilhiera siguèt lo sieu vilatge preferit e de repaus dau temps de l’estiu...
 
Regrèti de non aver capitat d’acabar la creacion de la sieu darriera pèça que lo subjècte n’es la mòrt. Mas non laisserai tombar, per eu...
 
 
 
 
Cristòu Daurore