Coma cada annada, lo 15 d’agost passat aguèt luòc çò que, a mon vejaire, es un dels eveniments pus importants de tota la scèna musicala occitana: lo concèrt de la banda Lo Dalfin al Santuari de Sant Manh, dins la comuna de Chastelmanh (Val Grana).

Aqueste concèrt, qu’aguèt sa primièra edicion en l’an 2000 e que dempuèi 2015 fa partida del Festenal Occitamo, es, segon Sergio Berardo, lo cap del grop Lo Dalfin, tras que especial perque se ten dins un dels endreches mai polits dels Alps e mai de la planeta, unic, mitic e totemic.

Totun, çò que deviá d’èsser un gran jorn comencèt pas de la melhora manièra possibla. Una intensa pluèja que tombava sus tota la Val Grana menaçava seriosament d’empachar lo concèrt mas, desfisant las marridas condicions meteorologicas, los organizaires decidiguèron de far lo concèrt de tot biais, pas dins las escalas del santuari, coma de costuma, mas jos lo portic.

Mancava encara mai de doas oras per lo començament e tot èra ja prèst quand, benlèu per l’intervencion de Sant Manh, fin finala la pluèja s’apasimèt definitivament e lo solelh tornèt lusir. Alavetz, Sergio Berardo, malgrat lo risc que tornèsse plòure l’après-miègjorn, prepausèt de desplaçar l’empont devèrs son luòc abitual, çò es sus las escalas de la glèisa. E aital se faguèt: gràcias al trabalh de tota la còla de musicians e tecnicians, en un temps recòrd tot foguèt plaçat e prèst per començar a 16 oras.

Lo Dalfin, que ven de sortir son darrièr disc La Maison (2023), se presentèt amb sa formacion abituala, en companhiá de la cantadora Cristina Saltetto, del provençal Jean Paul Faraud (pifraire e tamborinaire) e de Christian Coccia, lo guitarrista que fasiá partida del grop quand enregistrèt lo mitic disc L’òste del Diau (2004), amb lo qual ganhèt lo prestigiós Prèmi Tenco.

Fogùet un espectacle supèrb que durèt aperaquí doas oras; las cançons, de nòvas e de vièlhas, sonavan una darrièra l’autra e la comunion amb lo public, que majoritàriament s’arrestèt pas de dançar, foguèt totala. Quand arribèt lo moment de far sonar lo Se chanta, un fum de musicians foguèron convidats a montar sus l’empont cadun amb son instrument per interpretar amassa aquela cançon tan importanta, la pus importanta.

Après venguèron los rampèls, la fin del concèrt e un còp de mai a totes aqueles qu’i èrem nos demorèt la sensacion d’aver assistit a quicòm de magic que sonque se passa un còp per an.