Mai d’un obratge de sintèsi sus las lengas romanicas tals coma lo Lexikon der romanistischen Linguistik o l’Oxford Guide to the Romance Languages contenon una seccion sus l’occitan, mas aviam pas, fins ara, un obratge consagrat especificament, d’un biais detalhat e aprigondit, a las lenga e lingüistica occitanas. Lo Manuel de linguistique occitane ven comolar aquesta manca. Prepausa una tièra de contribucions consagradas tant a la diacronia coma a la descripcion sincronica de la lenga, a la variacion diatopica, a las questions de sociolingüistica, d’amainatjament e d’esquipament lingüistics, a l’ensenhament e a la pedagogia de l’occitan.

Dins l’obratge cabon 26 capítols regropats en 7 partidas: “La plaça de l’occitan dins la «Romània»”, “L’occitan coma objècte d’estudis”, “Diacronia”, “Descripcion sincronica intèrna”, “Geografia de l’occitan”, “Ressorsas lingüisticas”, “Aspèctes societals”.

Aquel manual es un obratge de referéncia per qual s’interèssa a la lingüistica occitana e romanica, e s’adreiça tant a d’estudiants coma a d’ensenhaires o de cercaires confirmats.

ESHER Louise et SIBILLE Jean. Manuel de linguistique occitane. De Gruyter, 2024. 715 paginas. 249 èuros.