Homo juluensis seriá la nova espècia d’uman arcaïc prepausada ara. Lo genre inclutz de denisovans mas tanben d’autres fossils trapats en Tibet, Taiwan e Laos aquestes darrièrs ans, e auriá viscut entre fa 300 000 e 50 000 ans en Asia orientala.

“Lo nòstre estudi afirma que tot çò abans assignat a Homo erectus, Homo neanderthalensis o encara Homo sapiens, poiriá èsser una nova espècia ominina, çò diguèt Christopher Bae, de l’Universitat d’Hawaii. Esperàvem pas de prepausar una novèla espècia d’ominin mas aquò deuriá ajudar fòrça la comunautat scientifica”.

Una istòria plan mai complèxa

Aital, e segon los autors d’un nòu estudi scientific, l’istòria de l’evolucion umana es plan mai complèxa que çò que se pòt pensar, mai encara en Asia, e amb las lors conclusions creson de poder ajudar a emplenar qualques lacunas de la nostra compreneson dels ominins pus ancians.

Per ansin, los autors del nòu estudi prepausan qu’almens quatre espècias omininas, Homo floresiensis, Homo luzonensis, Homo longi, e Homo juluensis èran presentas en Asia orientala pendent tot lo Qüaternari.

Homo juluensis visquèt fa aperaquí 300 000 ans en Asia orientala e caçava de cavals salvatges en pichons grops, e tanben fabricava d’aisinas de pèira abans de desaparéisser fa unes 50 000 ans.

“Lo registre fossil uèi es màger, e per çò que pertòca l’Asia orientala es a mand de canviar d’un biais significatiu pr’amor de las darrièras descobèrtas, çò diguèron los cercaires. Tot comencèt fa gaireben 20 ans amb la descobèrta d’Homo floresiensis dins l’illa de Flores, en Indonesia”.

Puèi, çò contunhèron los cercaires, foguèt descobèrta una autra espècia, Homo luzonensis dins l’illa de Luzon, dins las Filipinas. E foguèt classificada coma una nova espècia. En China, d’autre caire, los cercaires confirmèron l’existéncia d’Homo longi, après analisar lo fossil d’Harbin.

“De fossils coma los de Dali e de Jinniushan tanben pòdon èsser incluses dins Homo longi, en esperant d’autras analisis comparativas, çò diguèron los cercaires. A ara, après un estudi detalhat dels fossils de Xujiayao e de Xuchang, avèm apondut Homo juluensis a aquela discussion.”

D’un autre biais, los cercaires ara assignan tanben los denisovans, amb de fossils trobats a Xiahe, Penghu, e Tam Ngu Hao 2, que tanben poirián aperténer a l’espècia d’Homo juluensis. Pasmens, tanben reconeisson que cal esclarir qualques similituds entre la maissa e las dents de divèrses fossils.

“Lo registre fossil d’ominins de l’Asia orientala es un bon exemple de cossí i a mai d’un modèl unilineari d’evolucion, que, apondut al multiregionalisme, pòt pas explicar corrèctament la complexitat del registre paleoantropologic, mai que mai pendent lo Qüaternari”, çò concluguèron los autors. (Legissètz la seguida).

Aqueste article es publicat dins Sapiéncia, la revista occitana de divulgacion scientifica, amb la quala Jornalet a un acòrdi de cooperacion. Podètz legir l'article entièr aicí.