Actualitats
Es mòrt l’escrivan, filològ e umanista Martí de Riquer
Es estat un dels expèrts mai remarcables en literatura occitana e catalana de l’Edat Mejana. Aviá nonanta nòu ans
L’escrivan, filològ e umanista Martí de Riquer (nascut a Barcelona en 1914) se moriguèt ièr a nonanta nòu ans. Èra un dels mai grands expèrts en literatura medievala occitana e catalana e tanben en literatura espanhòla del Sègle d’Aur. Nebot del pintor e poèta Alexandre de Riquer e paire de l’istorian Borja de Riquer, èra professor universitari d’istòria de las literaturas romanicas, membre de l’Associacion Internacionala d’Estudis Occitans (AIEO), president de l’Acadèmia de las Bonas Letras de Barcelona e mai pertanhiá a la Reiala Acadèmia Espanhòla (RAE).
Durant sa vida, aviá recebut fòrça guierdons: prèmi Ramon Llull (1970), medalha d’aur de la comuna de Barcelona (1983), Prince d’Astúrias de las sciéncias socialas (1997), prèmi nacional de las letras del Ministèri de la Cultura espanhòl (2000) e crotz de Sant Jòrdi de la Generalitat de Catalonha (1992).
Riquer es considerat coma un dels erudits mai importants de la Catalonha del sègle XX e coma un grand especialista de l’occitan, del catalan e de l’espanhòl ancians. Escriguèt en espanhòl un grand libre de referéncia sus los trobadors: Los Trovadores (1975). Foguèt un dels tres autors de l’Història de la Literatura Catalana (1964-1996), de dètz volums. El s’ocupèt dels quatre primièrs, de la literatura dels trobadors fins al sègle XVII.
Comte de Casa Dávalos, èra lo mai ancian dels membres de numèro de la Reiala Acadèmia Espanhòla (RAE). Foguèt elegit academician amb la cadièra H, lo 17 de decembre de 1964, e intrèt dins la RAE lo 16 de mai de 1965 amb lo discors entitolat Vida caballeresca en la España del siglo XV.
Entre sas autras òbras se destacan Aproximació al Tirant lo Blanc; Quinze generacions d’una família catalana e Reportajes de la Historia (2010), escrich en collaboracion amb son filh Borja de Riquer. Martí de Riquer foguèt responsable tanben de la publicacion d’una granda quantitat d’edicions de poesia e narrativa medievala e pòstmedievala, especialament de Tirant lo Blanc e de Dòn Quishòt.
De jove Martí de Riquer aviá sostengut lo partit franquista en la Guèrra Civila Espanhòla de 1936-1939, ont perdèt un braç. Emperò durant lo franquisme critiquèt la persecucion de la lenga catalana per lo regim e ajudèt a complir d’iniciativas culturalas catalanistas. Tanben foguèt professor de Joan Carles de Borbon e senator per designacion reiala.
Durant sa vida, aviá recebut fòrça guierdons: prèmi Ramon Llull (1970), medalha d’aur de la comuna de Barcelona (1983), Prince d’Astúrias de las sciéncias socialas (1997), prèmi nacional de las letras del Ministèri de la Cultura espanhòl (2000) e crotz de Sant Jòrdi de la Generalitat de Catalonha (1992).
Riquer es considerat coma un dels erudits mai importants de la Catalonha del sègle XX e coma un grand especialista de l’occitan, del catalan e de l’espanhòl ancians. Escriguèt en espanhòl un grand libre de referéncia sus los trobadors: Los Trovadores (1975). Foguèt un dels tres autors de l’Història de la Literatura Catalana (1964-1996), de dètz volums. El s’ocupèt dels quatre primièrs, de la literatura dels trobadors fins al sègle XVII.
Comte de Casa Dávalos, èra lo mai ancian dels membres de numèro de la Reiala Acadèmia Espanhòla (RAE). Foguèt elegit academician amb la cadièra H, lo 17 de decembre de 1964, e intrèt dins la RAE lo 16 de mai de 1965 amb lo discors entitolat Vida caballeresca en la España del siglo XV.
Entre sas autras òbras se destacan Aproximació al Tirant lo Blanc; Quinze generacions d’una família catalana e Reportajes de la Historia (2010), escrich en collaboracion amb son filh Borja de Riquer. Martí de Riquer foguèt responsable tanben de la publicacion d’una granda quantitat d’edicions de poesia e narrativa medievala e pòstmedievala, especialament de Tirant lo Blanc e de Dòn Quishòt.
De jove Martí de Riquer aviá sostengut lo partit franquista en la Guèrra Civila Espanhòla de 1936-1939, ont perdèt un braç. Emperò durant lo franquisme critiquèt la persecucion de la lenga catalana per lo regim e ajudèt a complir d’iniciativas culturalas catalanistas. Tanben foguèt professor de Joan Carles de Borbon e senator per designacion reiala.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#5 Dins aqueste article, cal comprene 'umanista' coma "Persona instrucha en umanitats, çò es: instrucha en l'ensemble dels estudis reliats amb las letras".
4: Umanista amb lo sens de letrat , aquò sona a bèl espanholisme. Per un franquista, seriá pas estonant, fin finala.
Pensi que lo mot "umanista", emplegat per Jornalet deu èsser comprés dins lo sens "d'òmes qu'a complit los sieus estudis en umanitats e pas brica dins lo sens d'un òme que son còr es plen d'umanisme , valent a dire que plaça l'uman e las valors umanas al dessús de tot.
http://ca.wikipedia.org/wiki/Humanitats
[Els estudiosos que treballen amb les humanitats són descrits com humanistes, però això pot ser confús, car també descriu una postura filosòfica (l'humanisme) que alguns estudiosos d'humanitats antihumanistes refusen]
http://fr.wikipedia.org/wiki/Humanit%C3%A9s
Aquesta expression es fòrça viva en catalan. Aqueste sens, çò me pensi, deu pas surprendre en Val d'Aran, acostumada a aqueste emplec corrent. Per contra en Occitània jos colonizacion francesa es un emplec minoritàri ont lo mot "umanista" es entendut coma una persona qu'aima las umans e las valors umanas.
Fin finala, jo que m'estimi mesi la noticia necrologica de l'illustre cantaire italian de quauques jorns a (qui me n'èi desbrombat lo nom), meilèu que non pas la d' aqueth sinistre personatge, agent salariat de la propaganda franquista en son temps, enemic de la democràcia e de la republica, nomenat senator per la gràcia deu rei Joan-Carles . Deishatz-me ve diser qu'aquò pudís hòrt, sénhers.
Que sia cultivat e gran coneishedor de la literatura medievau occitana càmbia pas arren. Ua antologia de literatura occitana absolva pas de crimis contra la democracia, contra lo pòple, contra la gent.
Segur que las victimas enterradas la-hens hossas comunas per tota Espanha avèvan pas escrit nada antologia occitana, eras. Las meas pensadas que son tàd eras, que non tad aqueth sinistre personatge complici de crimis contra l'umanitat.
Umanista, avetz dit? Vergonha!
Vergonha!
Publiquèt, aqueste franquista, una de las antologias mai importantas suls trobadors (l'autre estant la de Nelli e Lavaud…). Aquò rai. Mas es un Catalan que publiquèt aqueste trabalh en castelhan. E aquò's plan francista, òu, me desecusi, franquista (que sovent m'entremèscli entre las doás politicas linguisticas).
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari